CROSS KONTRA GREY, CZYLI "DOTYK CROSSA" KONTRA "50 TWARZY GREYA"... DZIEŃ 305...

Ciężko będzie napisać sensowną recenzję na temat książki"DOTYK CROSSA", ale słowo się rzekło, więc próbuję.
 Autorką serii jest SYLVIA DAY, a w pakiecie mamy cztery tytuły:

- "DOTYK CROSSA"
- "PŁOMIEŃ CROSSA"
- "WYZNANIE CROSSA"
- "WYBÓR CROSSA"

Przeczytałam cztery części opowieści, które śmiało można zamieścić było w jednej, dość obszernej i wiem jedno, jest to książka o miłości dwojga pokrzywdzonych przez życie ludzi. Ludzi, którzy w okresie dziecięcym zostali wykorzystani w sposób, w jaki nikt, nigdy nie powinien traktować dziecka... w najgorszy sposób. Ludzi, którzy mimo tych doświadczeń chcą mieć normalne życie i normalny związek.

" Nathan gwałcił mnie wielokrotnie przez lata i udokumentował to na zdjęciach i nagraniach wideo. Reakcja Gideona na ich pierwsze spotkanie musiała być gwałtowna.

"Tak się zastanawiałam...- Zamilkłam, aby przełknąć gulę siedzącą w moim gardle. - Czy możliwe jest, aby dwie osoby, które padły ofiara molestowania, zbudowały zdrowy, romantyczny związek?
- Oczywiście. - Jego natychmiastowa jednoznaczna odpowiedź sprawiła, że odetchnęłam z ulgą..."

Scen seksu jest tu tyle, że nie sposób zliczyć, wszystkie takie same, z mało eleganckimi opisami męskich i damskich części ciała, wszystkie do bólu podobne. Jest ich za dużo... nawet dla mnie...W czterech częściach znalazłam może trzy sceny, które mnie zainteresowały, bo było w nich coś nowego, bardziej ciekawego. Resztę po czasie zaczęłam omijać. O ile w Greyu sceny łóżkowe były opisane dość ciekawie i praktycznie każda była inna, to tutaj zabrakło autorce pomysłu albo doświadczenia w tych sprawach, lub zwyczajnie kiepsko u niej z wyobraźnią. Fakt faktem, główne postacie potrafią to robić rano, wieczór, we dnie, w nocy...

"Nie ulega wątpliwości, że Gideon Cross został stworzony po to, aby wyruchać kobietę do nieprzytomności. "

Jak wiecie, kilkakrotnie przeczytałam wszystkie części Greya i tu w "Dotyku Crossa" nasuwa mi się ciągle ta sama myśl - Déjà vu. Po wielkim sukcesie Greya, było do przewidzenia, że książki w tym stylu, będą rosły jak grzyby po deszczu, ale czy nie można napisać innej historii? Są drobne różnice, zwłaszcza w imionach - Christian i Ana, Eve i Gideon. Oj trudno było mi się przyzwyczaić do imienia GIDEON. Nijak mi do tego wszystkiego nie pasował. Czytając "ach Gideonie" podczas szczytowania głównej bohaterki, zamiast wczuwać się w sytuację, śmiałam się w głos. Przy trzeciej części już się przyzwyczaiłam. W Greyu, Ana ciągle nie chciała jeść, w Crossie Eve wpiernicza, aż jej się uszy trzęsą. W Greyu Ana była biedna, w Crossie Eve ma bogatego ojczyma, kasę, którą otrzymała za doznane krzywdy, a której nie używa. I najważniejsza różnica - Grey lubił małe, drobne brunetki i taka była Ana. Cross też takie lubił, dopóki nie spotkała Eve, która jest cycatą blondynką.
Christian tylko przy Anie nie miewał koszmarów sennych, Gideon ma je nawet wtedy, dlatego zmuszeni są spać osobno, żeby Eve nie stała się krzywda.
Obaj panowie mają manię sprawowania kontroli we wszystkich dziedzinach życia, ale oczywiście obu to nie wychodzi, bo panie się buntują i nie dają sobie w kaszę dmuchać - jak w prawdziwym życiu, przecież są tylko facetami, nieświadomymi władzy kobiet :) Co do wyglądu to Cross jest postawnym, umięśnionym brunetem, z wielkim aż po pępek przyrodzeniem , a Grey...tak samo, z tym, że jest blondynem(o ile dobrze pamiętam, ale filmowy Christian był blondynem)

Mam jednak pocieszenie dla tych, którym w Greyu przeszkadzało BDSM czyli sadomasochizm... w CROSSIE jest go jak na lekarstwo. Jedynie wzmianki w stylu "dałbym Ci klapsa" i jedna scena, kiedy to Eve jest przypięta kajdankami, w sumie to dwie sceny, bo w czwartej części jest jeszcze scena z satynową liną. Nie licząc opowieści przyjaciółki Eve, która gdzieś tam w tle spróbowała BDSM, ale poszło to nie w tym kierunku, w jakim powinno. Dlatego Grey bije Crossa na łeb, bo jest w nim coś innego, coś nowego (chociaż ślady "Wyznania uległej" i "Zmierzchu" też są mocno widoczne). Drugoplanowi bohaterowie również są pokaleczeni przez los, więc historia dzieje się na wielu płaszczyznach.

Zaletą powieści jest to, że została napisana lepszym językiem literackim niż "50 twarzy Greya". Nie zaliczam się do znawców języka literackiego, ale pewne rzeczy rzucają się od razu w oczy. Bardzo podobały mi się tutaj opisy uczuć. Napisano to tak, jak lubię, z wielkim romantyzmem.

"Niczego innego nie potrzebuję. Co rano wstaję z łóżka i stawiam czoło światu, bo ty w nim jesteś. – Skręcił i zaparkował pod budynkiem Crossfire, tuż za bentleyem. Wyłączył silnik, odpiął pasy i odetchnął głęboko. – Dzięki tobie dostrzegam w tym świecie sens, którego wcześniej nie widziałem. Mam w nim teraz swoje miejsce, razem z tobą."

Nieco dziwnie czyta się wyznanie miłosne, a zaraz później scenę seksu z ordynarnymi słówkami, ale najwyraźniej równowaga musi być zachowana.
Wybaczcie te cytaty, ale tak mi się podobają, że zwyczajnie musiałam je wkleić :)

" Kochałam mężczyznę z krwi i kości, który popełniał błędy, ale wyciągał z nich wnioski, mężczyznę, który czynił duże wysiłki, aby stać się dla mnie lepszym, mężczyznę, któremu tak samo mocno zależało na naszym związku, jak mnie."

" Ale to ty nosisz mój pierścionek. – Uniósł głowę i odgarnął mi włosy z twarzy. – Moje życie zaczęło się w dniu, gdy cię spotkałem."

"Zrobię dla ciebie wszystko. W naszym łóżku nie ma żadnych ograniczeń. Żadnych wspomnień. Jesteśmy tylko my. Ty i ja. I nasza miłość. Tak bardzo cię kocham."

" To był cud – po pierwsze, że go znalazłam, a po drugie, że udało mu się sprawić, iż mimo ciężaru przeszłości, jaki wciąż dźwigałam, potrafiłam pokochać mężczyznę tak głęboko, całkowicie i zmysłowo. I że potrafiłam zaoferować mu taki sam azyl"

Wracając do głównego motywu powieści. Dwoje ludzi, poranionych przez życie, chce stworzyć udany związek. Nie potrafią z sobą rozmawiać o problemach i żeby o nich nie myśleć, uprawiają seks. Problemów jest co raz więcej, bo podczas ciągłych stosunków, nie ma czasu na ich rozwiązanie. W tle czai się również morderstwo... z miłości.

"W dniu gdy zastałam Gideona świeżo po wyjściu spod prysznica, z purpurową plamą na mankiecie koszuli, Nathan musiał go odwiedzić w budynku Crossfire. Wtedy myślałam, że to ślady szminki, a to była krew Nathana."

Jest jedna rzecz, która rozczuliła mnie w Crossie - on mówił do swojej Eve "aniołku", to dokładnie tak, jak mówi do mnie mój mąż ;)

Podsumowując - "Dotyk Crossa" jest przyjemną lekturą, taką bajeczką dla dorosłych. Lubię takie książki, bo pozwalają mi nadal wierzyć w siłę miłości, w marzenia, i... w seks bez żadnego tabu... Plusem jest też ostatnia część powieści, gdzie Ave i Gideon są narratorami na zmianę. To był strzał w dziesiątkę. Zakończenie nieco mnie zawiodło, bo niczego nie wyjaśniło. Zwyczajnie Eve i Gideon znaleźli się w punkcie wyjścia i postanowili... zacząć wszystko od nowa... małymi kroczkami próbować budować normalny związek. Trochę zalatuje mi to kolejną częścią powieści, a co za tym idzie - na siłę parcie na zysk.

Zdecydowanie Grey pozostanie moim numerem 1, tego typu literatury, ale Cross też daje radę i może od czasu do czasu go zastąpić, z naciskiem na "od czasu do czasu"...