OSIEMNAŚCIE MIEĆ LAT...DZIEŃ 293...

Minęło 18 cie lat. Osiemnaście długich lat, które i tak minęły nawet nie wiem kiedy. Wydawać by się mogło, że jeszcze wczoraj spędzałam święta i sylwestra w szpitalu na porodówce. Spędziłam tam tyle czasu, że poczułam się prawie jak w domu ;)

Wydawać by się mogło, że to wczoraj, w trakcie porodu dowiedziałam się, że szpital prawdopodobnie będzie ewakuowany, bo otrzymano telefon z informacją o bombie. I coś w tym prawdy było, bo moje dziecko, które tego dnia przyszło na świat , to prawdziwa bomba, i to wybuchająca wielokrotnie :) Tak, właśnie tego dnia, mając 21 lat zostałam pierwszy raz mamą.

Byłyśmy wtedy całkiem same, nie było przy nas ojca Oli, w sumie nie było go nigdy. Z czasem mój mąż jej go zastąpił, myślę, że z powodzeniem. Pierwsze cztery lata jej życia zastępowałam Oli i matkę i ojca, i było nam z tym dobrze. Trzymałyśmy babską sztamę ;) Wydaje mi się jakby to było wczoraj. Ciągle mam ją przed oczami, w białej sukieneczce w truskawki, z takim samym kapelusikiem na głowie. Moja mała księżniczka.
Potem czas zaczął biec jeszcze bardziej nieubłaganie. Moje dziecko zaczęło wyrastać na małą kobietkę, potem na podlotka, a teraz... to już prawie dorosła kobieta. Z naciskiem na prawie, bo tak, jak wczoraj pisałam - dorosłość to pojęcie względne.

Zmieniała się fizycznie i psychicznie. Jeszcze trzy lata temu pokazać się z mamusią to była"wiocha" ;), a rok później już nie. Olka zawsze była wybuchowa, ciężko było mi nadążyć za nią, za jej humorami. W jednej minucie kochała, w drugiej nienawidziła, i akurat w tej kwestii niewiele się na razie zmieniło. Jest jak ładunek wybuchowy, który nie wiadomo kiedy odpali.

Wyrosła na piękną kobietę, i kiedy tak patrzę na jej zdjęcia, zastanawiam się, jak to możliwe, że mam takie cudowne dziecko? Całkiem inne niż ja? Od września 2015 roku Ola zaczęła uczęszczać do szkoły średniej, i mieszka w internacie. Widzimy się tylko dwa dni w tygodniu, kiedy to przyjeżdża do domu. Strasznie mi jej brakuje, mimo, że nie potrafimy się czasem dogadać, mimo okresu buntu, mimo że ma swoje sekrety i zaczyna mieć swoje życie, że zdarzają się jej małe kłamstwa i chwile, kiedy nie chce ze mną gadać, to tęsknię kiedy jej nie ma.

Tęsknię za tymi czasami, kiedy byłyśmy tylko we dwie. Nie było lekko, ale miałyśmy siebie, i to wystarczało.Wystarczył jej jeden uśmiech, żeby łzy, które cisnęły się do oczu szybko zasychały. Wystarczała jej mała rączka w mojej ręce, żebym zapominała o troskach. I boję się tego, kiedy pójdzie swoją drogą życia. Bo przecież to nadal moja maleńka córeczka w sukience w truskawki...

Dziś moje dziecko stało się dorosłe. No... może nie dorosłe, ale pełnoletnie. Spędziłyśmy razem cudowny dzień i trochę mi żal, że tych dni będzie już coraz mniej. Założy rodzinę, pójdzie swoją drogą...

I powiem Wam, że mimo, że czasem mam dość , to nie żałuję ani jednej chwili z naszego wspólnego życia :)