DZIEŃ 24 - DÓŁ...

Czy można jednego dnia kochać, a drugiego nienawidzić? Czy rzeczywiście ta granica między jednym, a drugim jest aż tak płynna?A może to miesięczny cykl kobiecy funduje mi takie huśtawki nastrojów? Sama nie wiem. W ostatnim czasie wiele się działo, wiele skrajnych emocji mną szarpało - od stresu związanego z operacją Sandry i wynikami męża do euforycznego wprost zachwytu nad kwitnąca miłością.

Aż tu nagle bum! W ciągu jednej godziny, zmieniłam się z silnej i pewnej siebie, roześmianej kobiety w malutkiego, smutnego człowieczka, płaczącego na każdym kroku. Gdybym mogła przynajmniej coś zjeść, ale mój żołądek (zaciśnięty jak kamień) niczego nie przyjmuje. W mojej głowie kolejny raz wielka burza, co doskonale odzwierciedla pogoda za oknem - jeden huk w mojej głowie, a drugi na zewnątrz. Moja psychika jest mocno nadszarpnięta mimo, że jestem niesamowicie silną osobą i raczej trudno mnie złamać.
Może dlatego cały dzień na ustach mam te słowa?

Ten jeden raz zatrzymaj się
Ten jeden raz stań tuż obok mnie
Dziś czuję, że brak mi sił
Ten jeden raz bądź blisko mnie
Poczuć mi daj, że to wszystko ma sens
Dziś wiem, że brak mi sił...

Najbardziej jednak boli, że mąż mnie nie wspiera. Ja wiem, że nie robi tego złośliwie. On po prostu nie wie co ma zrobić. Z jednej strony chciałabym żeby coś zrobił, a z drugiej nie chcę żeby się zbliżał bliżej niż na odległość jednego metra, bo działa na mnie jak płachta na byka. Z jednej strony chcę, a z drugiej nie. Może gdyby był bardziej zdecydowany, a nie czekał... kiedy mi przejdzie.. nie, jednak wolę sama przez to przejść, bo widok jego niezdarności w zrozumieniu kobiety, tylko pogorszyłby sytuację. Syn chyba wyczuwa moje samopoczucie, bo był dziś wyjątkowo niespokojny, co wcale sytuacji nie poprawiało, wiadomo mały zalążek na "prawdziwego"faceta :(

A niebo płakało razem ze mną. W normalnym stanie uwielbiam deszcz, bo wtedy nie bolą mnie nogi (co dzieje się jak jest upał.), siedzimy w domu, nie mamy wyrzutów sumienia, że robota koło domu stoi w miejscu, ale dziś nic optymistycznego w tym nie widziałam.

Żeby trochę się odreagować, po powrocie męża z pracy pojechałam kupić jedzenie dla indyków, które będą lada moment. Nigdy nie interesowałam się tym jak tata hodował te ptaszyska, więc wszystkiego muszę się nauczyć, o ile tata mi na to pozwoli. Ojciec należy do tego typu osób, gdzie wszystko musie być "na wczoraj". Kiedy idę podlać warzywa w ogródku, on woła, że już je podlał. Co bym nie chciała zrobić, jest już zrobione. Z jednej strony dobrze, a z drugiej w ten sposób niczego się nie nauczę .Pamiętam jak wyjechał do sanatorium i trzeba było kosić trawę jego kosiarką, której nigdy nie pozwalał nam tknąć. No i co? oczywiście kosiarka się zepsuła, bo z niewiedzy nalaliśmy za dużo oleju. Dobrze, że mam sąsiada, który zawsze wszystko wie i wszystko ma, więc mnie uratował. Coś tam porobił i było ok. Tak sobie wtedy pomyślałam, że znam się na samochodach, a głupia kosiarka mnie zaskoczyła.

Wieczorem nikt nie pamiętał, że jest wtorek kiedy to oglądam ulubiony serial, a ja już nie mam siły walczyć...