DZIEŃ 242 - DOBRO DWA RAZY POWRACA...

Dziwny to był dzień. Niby był, a jakby go nie było. Wstałam, wypiłam kawę, a potem wegetowałam. Wszystko działo się jakby obok mnie. Sporo spraw mam ostatnio na głowie, i sporo problemów...wszystko jest do rozwiązania i zrobienia, ale czas mnie goni. Ciągle ten czas, a raczej jego"niedoczas". Nawet gdybym chciała coś przyspieszyć, to synek nie pozwala, on żyje swoim rytmem, a ja chcąc nie chcąc muszę się dostosować.

Wygląda to wszystko tak. Wstajemy o siódmej rano, robię sobie kawę i małemu śniadanie . Potem przez godzinę on robi przegląd bajek, a ja internetu. Kolejna rzecz to trzydziesto-minutowe podchody żeby zgodził się ubrać, potem kolejne trzydzieści żeby zechciał wyjść na spacer. Jak już wyjdziemy, to godzinę robimy wyścigi, czyli on pcha wózek, ja jego rowerek i ścigamy się. A później znów trzydzieści minut kombinowania żeby wrócić do domu. I tak cały dzień. Pochwalę się jaki piękny 

karmik dla ptaków dziś zamontowaliśmy na miejsce starego, już rozlatującego się :)

Jak już udało mi się wrócić do domu, trzeba było zjeść obiad. Ja mówię, że jemy w kuchni, Iruś, że w sypialni... i kolejne minuty "walki". To się chyba nazywa bunt( już )trzylatka. 

Co do trzech latek, to w sobotę mieliśmy imprezkę, i nawet nie zdążyłam wrzucić kilku fotek z tej , jakże ważnej uroczystości.

Wieczorem zaliczyłam jeszcze zebranie Rady Rodziców, którego tematem był bal rodzicielski. Co roku klasa trzecia organizuje taki bal. Ja miałam tą przyjemność robić go już dwa razy, i szczerze współczuję kolejnym pokoleniom. Opracowałam system, który daje wielki utarg z balu, a dzieci mają w ten sposób więcej pieniędzy na wyjazd na zieloną szkołę, i zaproszono mnie dziś, żebym podzieliła się swoim doświadczeniem. Zrobiłabym to chętnie, ale nieciekawie się dzieli takimi rzeczami, jak osoba, która chce pomocy jest ciągle na nie, robi miny i przewraca oczami, pomijając to, że wie oczywiście lepiej. Wyszłam więc z założenia, że prosić nikogo nie będę. Zostawiłam numer telefonu, maila i sajonara. Będą chcieli to przyjdą sami. Fakt jest taki, że zaczęli za późno ze wszystkim, nie mają sponsorów, fantów i na razie są w d..ie. W tym momencie cieszę się, że zrezygnowałam ze skarbnika RR i mam w ten sposób święty spokój. Mogę , ale nie muszę, i oto chodzi.

Kilka lat robiłam wszystko, żeby w szkole niczego nie brakowało, starałam się, żyły wypruwałam, ale oczywiście jak ktoś robi coś dla innych , to od razu jest podejrzany, bo to przecież dziwne, że robi się coś za darmo...więc już tego nie robię, i nie będę. Chcę jednak mieć jakiś cel, robić coś dobrego, i postanowiłam, że każdą sumę jaką uda mi się wygrać przekażę fundacji SIEPOMAGA. Nie wygrywam cudów, ale ja bez tych pieniędzy dam radę, a te biedne, chore dzieci potrzebują każdej kwoty. Nawet nie wyobrażacie sobie mojej radości, kiedy dziś w nocy dostałam maila, że udało się zebrać potrzebne pieniądze dla Kubusia, który stracił mamę, potem rączkę. W krótkim czasie potrzebna była ogromna kwota, i udało się w kilka dni. Ludzie jednak mają dobre serca, a ja na nowo wierzę w dobro. Kiedy wchodzę na stronę SIĘPOMAGA zawsze lecą mi łzy, zawsze, i tak strasznie mi żal, że nie mam tyle, żeby każdemu z tych dzieci pomóc, czasem nie wiem, którego wesprzeć(co miesiąc przelewam drobną kwotę), ale wpłacam, bo takie drobne kwoty od wielu osób dają ogromną sumę, a okazane dobro dwa razy do nas wraca...