DZIEŃ 233 - MÓJ MAŁY ŚWIAT...

Niedziela zaczęła się sennie. Za oknem deszcz,w domu cieplutko, więc zaczęliśmy oglądać zdjęcia. Moje trzyletnie dziecko zauważyło, że na jednym z nich jestem w ciąży. Pyta mnie "byłem tam, w buśku", kiedy mu przytaknęłam, usłyszałam "zjadłaś mnie?". Nic dodać, nic ująć, taki miły akcent na początek dnia :) Kiedy nam się znudziło, zabraliśmy się za dekoracje świąteczne. Mąż z synkiem sprawdzali światełka, najstarsza córka stwierdziła, że nie lubi świąt, średnia ozdabiała styropianowe bombki cekinami, a ja zaczęłam tworzyć z szyszek.

Początkowo bałam się pistoletu z klejem na gorąco, ale okazało się to wyjątkowo proste. Pierwszy wianek zajął mi sporo czasu, i sporo szyszek, i może nie jest idealny ale i tak jestem z niego dumna. Niestety pochmurny dzień i kiepskie światło nie pozwoliło na zdjęcia dobrej jakości. W rzeczywistości wianuszek jest cały w złotym brokacie, czego na zdjęciu zupełnie nie widać. Poniżej pokazuję wszystko to, co udało mi się stworzyć :)

A potem skończył mi się klej i wena :) Kiedy odwoziłam córkę do bursy zaopatrzyłam się w nowy klej, i pozostaje mi czekać na zamówione ozdoby :) Szyszek też ubyło, więc jutro, o ile pogoda pozwoli będę je od rana zbierała. W takich momentach cieszę się, że wokół domu tata nasadził sosen i modrzewi, bo nie muszę pędzić do lasu, który jest tak zasypany liśćmi, że ciężko coś na ziemi znaleźć. Zawsze kiedy gdzieś jadę(tym razem odwieźć córkę) mój tata mówi mi"jedź ostrożnie", i dzisiaj zdałam sobie sprawę, że jego słowa nie są rzucane na wiatr. Na drodze było tak ślisko, że dwukrotnie przy hamowaniu mój samochód zachowywał się jakby tańczył na lodzie. Ciągle zapominam, że w czasie deszczu trzeba wydłużyć drogę hamowania, i dziś też zapomniałam. Do tego oślepiające światła samochodów z naprzeciwka to dla mnie wielka przeszkoda. Nie wiem jak inni kierowcy to postrzegają, ale ja praktycznie nic nie widzę, kiedy coś jedzie na przeciw. Cała droga się błyszczy. Mam okulary dobrze dopasowane, z anty refleksami i nic to nie daje. Staram się nie jeździć po zmroku, ale czasem jest to nieuniknione. Do domu wróciłam bardziej zmęczona niż po ostatnim zrywaniu paneli. Powiem Wam, że fajny był ten dzisiejszy dzień, taki spokojny(w większości). Jednego tylko żałuję, że moja pierworodna ostatnio ma swój świat,ż yje znajomymi i stała się jakaś nie domowa. Wiem, że to taki wiek, ale jako matce ciężko się przyzwyczaić do takiego stanu rzeczy. Niby super, mam święty spokój, bo zajmuje się sama sobą, żali się przyjaciółkom, tylko, że tą przyjaciółką byłam kiedyś ja :( 

Co Wy dziś działaliście?