DZIEŃ 329 DO 333 - DZIWNIE TAK...

Nieco dziwne były ostatnie dni. Czułam się jak widz, obserwujący swoje własne życie z boku. Sceny przewijały się jak w filmie. Niby byłam, niby coś tam działałam, ale wszystko działo się jakby obok...jakby mnie nie było. Niewiele też pamiętam. Podejrzewam, że to sprawka wirusa (chyba wirusa), który mną zawładnął. Osłabienie, z dnia na dzień większe, gorączka, ból głowy i kości, to jedyne objawy. Żadnego kaszlu, kataru czy czerwonego gardła. Gdybym przynajmniej kaszlała, to mogłabym podejrzewać przyczynę. Dziś jest środa, wszystko ciągnie się od ubiegłej środy. Łykam jakieś proszki, przepisane przez lekarza metodą prób i błędów, i nic.
Jedyne co zauważyłam dzisiaj, to poprawę koncentracji. Jestem już w swoim ciele. Najgorsze, że nawet okład z młodej, męskiej piersi nie pomógł. Może dlatego, że pierś mojego męża do najmłodszych nie należy ;) i jest trochę przeterminowana. Doceniam jednak fakt, że się starał, tylko nie wiem czy bardziej dla mnie czy dla siebie - raczej to drugie. Trzeba jednak przyznać, że coś tam chyba do niego dotarło, po tym jak doprowadził mnie ostatnio do szału. Nawet wziął jeden dzień urlopu żebym do lekarza mogła pójść. I prezent w ramach przeprosin otrzymałam :)

Leżeć w sumie też mogłam, ale w praktyce nie dałam rady, bo dziwnym zbiegiem okoliczności wszyscy odczuwali niebywała ochotę przebywania w tym samym pomieszczeniu co ja. Do tego uznali, że czym głośniejsza zabawa, tym lepsza.

Sama choroba nie robiła na mnie większego wrażenia, ale ten stan niebytu...to coś okropnego...zero kontroli nad własnym życiem...brrr. W każdym razie mam się w piątek znów pojawić u lekarza. Eksperymenty na mnie robią, jak za czasów wojny :(

Mój laptop też chyba się pochorował, bo pewnego dnia, wyskoczył komunikat"podłączony,nie ładuje". Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że chwilę wcześniej bateria działała bez ładowania trzy godziny. Dodatkowym problemem okazało się to, że bateria jest w środku laptopa. Jest jego integralną częścią. No i pojechał sobie kurierem do serwisu HP, drugi raz w ciągu czterech miesięcy. Jakiś felerny egzemplarz mi się trafił, bo komputer stacjonarny firmy HP, mający już ponad 10 lat działa bez zarzutu, i nigdy nie był jeszcze naprawiany. Mam w domu trzy laptopy, Acer - pięcioletni , naprawiany był już dwa razy, bo najpierw zużyły się jakieś szczotki, a potem zawias zwyczajnie sobie pękł. Drugi to Lenovo - dziewięcioletni, nie do zdarcia. Przeżył już wiele i nigdy nic nie trzeba było naprawiać, no i HP. HP jest ze mną pięć miesięcy. Niby wypasiony,ultra cienki, z dotykowym ekranem, na dodatek obrotowym, ale cóż z tego, jak wadliwy :( . W tym zestawieniu zdecydowanie wygrywa Lenovo, i jeżeli kiedykolwiek miałabym kupować laptopa, to na pewno będzie z tej własnie firmy. Na nim też piszę dzisiejszego posta, bo moje najstarsze dziecko, które otrzymało go ode mnie w spadku, zostawiło swój sprzęt mamusi, żebym nie musiała zwalczać się na telefonie. Taki sobie powrót do przeszłości. Mam jednak mały problem z nim, bo zainstalowane tu jest inne oprogramowanie i na nowo muszę się go uczyć. Nawet zdjęć nie potrafię wgrać. Kto by pomyślał, że pamięć jest taka krótka.

Pogoda tez nie nastraja optymistycznie, niestety. rano słońce, potem deszcz, jeszcze chwile później śnieg, tylko jakoś do gradu podobny, potem znów słońce. Pomieszanie z poplątaniem. 

Mimo to, wyszliśmy z synkiem na dwór, bo przez moje niedomaganie i on w domu musiał siedzieć. Po chwili musieliśmy wracać, z racji nadciągającej kolejnej zawieruchy. I tak zleciało te kilka dni, mi na chorowaniu, a mężowi na skręcaniu instalacji wodnej, po wymianie bojlera w naszym domu. W myśl powiedzenia"szewc bez butów chodzi", mąż w tym wypadku chodzi bez części zapasowych, i dlatego tyle to trwa. A co tam części zapasowe, przecież jak kolejny zawór pęknie, to po co mieć przy sobie zapasowy, jak można pojechać siedem kilometrów po nowy...i tak kilka razy...

A co u Was? Też szaro, buro?