OBNIŻONA TOLERANCJA NA GŁUPOTĘ...DZIEŃ 327,328...

Mężczyźni to temat rzeka, a jeżeli do tego ten mężczyzna jest naszym mężem, to wręcz ocean tematów. Zawsze zastanawiam się skąd to się bierze, że faceci, którzy przed

ślubem byli czarujący, pachnący i zadbani, po ślubie stają się zdziadziałymi dziećmi, tak dziećmi, bo inaczej nazwać się tego nie da. Nawet brzuchy rosną im takie, jakie mają dwuletnie dzieci.

Dlaczego dziś akurat taki temat? Ano dlatego, że jak rano się obudziłam, to zobaczyłam górę prania do poskładania. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że wczoraj mąż obiecał, że rano tego prania nie będzie. Od dwóch dni coś pomnie"łaziło" - kaszel i łamanie w kościach. Po dwóch dniach mąż to zauważył, i stwierdził -"połóż się Perło, weź lekarstwa, a ja poskładam pranie...". No dobra - położyłam się z postanowieniem, że dam mu szansę na wykazanie się. Efekt tego był taki, że w telewizji akurat puszczali program o Lechu Wałęsie i aferze związanej z Bolkiem, co męża wyjątkowo zainteresowało, potem jak się domyślam, zdrzemnęło mu się i pranie leży jak leżało, no ale za to jest w temacie polityki ;) Szkoda tylko, że w temacie domu nie jest. Wygląda na to, że muszę zacząć się z nim umawiać przez sekretarkę żeby znalazł czas na rozmowę o sprawach codziennych. Kiedy dzwonię do niego do pracy słyszę zawsze  "szybko kochanie bo robotę mam". Kiedy wróci, całą jego uwagę absorbuje synek. Kiedy synek zaśnie, to mąż godzinę pławi się w wannie ze słuchawkami na uszach, potem idzie jeść (o 23ciej), a ja mam czekać do nie wiadomo której, żeby łaskawie znalazł chwilę czasu dla mnie. Na dodatek jeszcze ma pretensje, że o 23,30 już spałam, a on przecież chciał porozmawiać. No powiedzcie co z nim zrobić? Są dni, że nie przejmuję się tym, ale kiedy dopada mnie gorsze samopoczucie, i mam obniżoną tolerancję na głupotę, mogłabym go udusić gołymi rękami.

Tak było wczoraj, a dziś? Niewiele lepiej. Umówiłam się z mężem, że wróci godzinę wcześniej z pracy, żebym mogła o normalnej godzinie (a nie w nocy) pojechać po córkę. Dzwonię do niego o 14, 30 (od pół godziny miał być w domu), a on sobie zapomniał. To kompletny brak wyobraźni, i narażanie mnie na ryzyko. Śnieżyca, 38 stopni gorączki i noc to nie jest dobre połączenie. Pojechałam jednak, ale nie omieszkałam najpierw wygarnąć mu wszystkiego, co od dłuższego czasu we mnie narastało. Na miejscu okazało się, że córka akurat robi sobie paznokcie i ja mam czekać. Żadnego"jak się czujesz mamo","to ja wrócę autobusem", nic, zero, tylko "bo ja mam ciężką torbę, bo jak to może być, że pomnie nie przyjedziesz później"... Tego już było za wiele. Wróciłam do domu i nie zamierzam wyjść z łóżka, aż całkiem nie wydobrzeję. Nie dam się kolejny raz wykorzystywać. Tak sobie myślę, po jaką cholerę, ja wożę leki swojej rodzinie, kiedy są chorzy, staram się, jeżdżę po lekarzach, a kiedy chora jestem ja, muszę głośno krzyczeć, żeby ktoś to zauważył?