DZIEŃ 387, 388 - UCIEKINIER...

Dzisiaj opowiem Wam o wielkiej akcji poszukiwawczej i ratowniczej, jaka została przeprowadzona u mnie w domu. O stresie, goniącym czasie i rannym uciekinierze. I jeszcze o losie matki i żony... Jesteście gotowi? Zaczynamy.

To był zwyczajny szary dzień... tak to chyba śpiewała Krystyna Giżowska... Swoją drogą to piękna piosenka. Kiedyś mi się nie podobała, ale mama i tata często przy niej tańczyli kiedy byłam dzieckiem, a teraz... teraz ja tańczę i nucę tą piosenkę. Znacie ją?

Ale do rzeczy. W rytm tej piosenki poczułam wenę kuchenną, więc zrobiłam ciasto z przepisu Zwykłej matki wzloty i upadki, potem zapiekankę, posprzątałam itd. itp, nagle słyszę krzyk..."Mamo chomik zwiał!". Boję się tego cholerstwa jak ognia, mimo, że sama go córce kupiłam. Do tego dochodzi fakt, że chomik jest nieoswojony i gryzie. No i oczywiście fakt, że nie wiadomo gdzie skubany się schował. Ostatnim razem jak uciekł, to zszedł po schodach na parter, z tym, że zanim się zorientowaliśmy, że go nie ma, to się odnalazł. Było to tak, że nagle usłyszałam wołanie mojego taty "ku..a, patrz jaka wielka mysz", a to nie mysz tylko chomiś. Tym razem jednak wiedziałam, że go nie ma i dobijała mnie myśl, że jak go nie znajdziemy, to mogę obudzić się w nocy z chomikiem na głowie, co zdecydowanie mi nie odpowiadało. Szukaliśmy prawie całe popołudnie i nic. Jakaś myśl mi przemknęła, że może znów zszedł na dół i będzie w spiżarce, ale uznaliśmy, że to mało prawdopodobne żeby drugi raz pokonał dwadzieścia schodów i szukaliśmy dalej na piętrze. I... kolejny raz słyszymy mojego tatę - "tu jest, chodźcie", i był, zgadnijcie gdzie? W spiżarce. Tym razem chyba jednak za wcześnie skręcił na schodach i trochę się potłukł. Troszkę ma uderzone w pyszczek i zwichniętą łapkę. Strasznie mi go żal :(. Mimo, że nie darzę go sympatią, to mu współczuję. Należę do osób, które nie potrafią patrzeć na zimno na cierpienie ludzi i zwierząt. Liczę na to, że szybko się z tego wyliże, a zamiast klatki będzie miał akwarium. Swoją drogą nie mam pojęcia jak on tą klatkę otwiera, bo to niemożliwe. Chociaż... wszystko jest możliwe. 

Teraz trochę o innych sprawach. Nie chcę zapeszać, ale sprawa z mężem chyba zaczyna się klarować. Dostałam kwiaty własnoręcznie przez niego zerwane z krzaczka bzu, który sobie posadziłam, buziaka i uśmiech od ucha do ucha. Wszystko zaczyna wracać do normy. Cieszy mnie to niezmiernie, bo źle jest ciągle się mijać. I pomyślałby kto, że zwykłe szukanie zwiarzaka potrafi przełamać lody :). Miałam nie spać przez ganiającego po domu chomika, a nie spałam przez męża ;).
Za to stresuję się niesamowicie inną rzeczą. Moja siedemnastoletnia córka koniecznie chce się wybrać na dyskotekę, taką prawdziwą i to 20 km. od domu. Będąc w jej wieku zawsze powtarzałam, że będę mamą pozwalającą na wszystko, a... życie mocno to zweryfikowało i nie jestem taką mamą. Boję się o nią, bo czasy niestety są inne niż wtedy, kiedy byłam nastolatką. Wtedy chłopcy opiekowali się dziewczynami, szanowali je ( oczywiście były wyjątki). Mogłam w środku nocy wracać stopem do domu i nic mi się nie stało. Teraz na każdym kroku trzeba uważać żeby dziecku coś się nie stało. Boję się o nią jak cholera. Jest jeszcze kwestia powrotu, którego nie ma. Jest o szóstej rano bus, a ja nie wyobrażam sobie żeby się gdzieś tłukła o szóstej rano. Nie pozostaje mi nic innego niż jechać po nią w środku nocy. W czasach mojej młodości miałam dyskotekę pod nosem, a drugą dwa kilometry od domu, a teraz najbliższa jest dopiero w Bielsku. Gdybym miała decydować o jej wyjeździe sama, to nie zgodziłabym się, ale mąż stwierdził, że w styczniu będzie miała 18 lat, że nie mogę jej trzymać pod kloszem, ale ja chcę ją tam trzymać, przynajmniej w kwestiach na które mam wpływ. Sprawa jest już jednak przesądzona, pozwolenie wydane pod kilkoma warunkami, czyli zero alkoholu (na tym punkcie mam fioła), o drugiej jestem po nią no i oceny muszą być poprawione. I takim oto sposobem matka zafundowała sobie nieprzespaną noc najpierw z nerwów, a potem z racji robienia za taksówkę. Ach...

Miałam jeszcze dziś napisać o grupie, którą założyłam sześć lat temu na pewnej platformie, a która dała kobietom ukojenie, ale pozostawię to już do czasu następnego postu. Za to jutro opowiem o pewnej książce, która potrafi zamknąć w sobie wspomnienia...

Czy Wy też tak się boicie o swoje dzieci?