DZIEŃ 389, 390, 391 - PLASTEREK

Jak to jest mieć dorastającą córkę, która z impetem chce wkroczyć w świat dorosłych? Ile nieprzespanych nocy ma przed sobą matka? Ile obaw? A może na jednym wypadzie na dyskotekę się kończy i znów wszyscy są wyspani i szczęśliwi? Wszystko się może zdarzyć.

Pisałam ostatnio, że moje dziecko wybierało się na dyskotekę, swoją pierwszą. Wyjście było mocno "obłożone" warunkami, pod groźbą pierwszej i ostatniej dyskoteki do czasu osiągnięcia przez nią samodzielności. Dziecko pojechało, co godzinę meldowało się telefonicznie, a o 1,30 matka pojechała dziecko odebrać. Miałam pewne obawy, że nie dotrwam do tej godziny, ale mąż wszelkimi sposobami starał się oto żebym nie zasnęła i to bardzo skutecznie. Oczywiście nie obyło się bez "mamo, a podwiozłabyś moich znajomych do domu?". Podwiozłam. Wszystko było ok, większość warunków spełniona, ale... jeden, najważniejszy dla mnie nie. To była próba zaufania, która, co muszę stwierdzić z przykrością, nie została zdana. Nic strasznego się nie stało, ale umowa jest umową. Tak oto w najbliższym czasie nie będę musiała się martwić dyskotekami dziecka, bo zwyczajnie jej na nich nie będzie ;). W ostatnim poście obiecałam, że opowiem o pewnej grupie, którą założyłam dawno temu czyli w kwietniu 2010 roku. Facebooka jeszcze nie było, albo był, tylko ja o nim nie wiedziałam (wyobrażacie sobie, że nie było facecbooka? ;)  ). Wszystko odbywało się na stronie PLASTEREK.PL. Jest to strona z pomocą psychologiczną on - line. moja grupa nosi nazwę "ŻONY ALKOHOLIKÓW I TRZEŹWIEJĄCYCH ALKOHOLIKÓW". Założyłam ją, bo chciałam podzielić się z innymi moją walką z alkoholizmem męża... wygraną walką i wesprzeć inne kobiety doświadczeniem i dobrym słowem. Na początku zgłaszało się bardzo dużo kobiet, pisały na grupie potem prywatnie. Wiele z nich nie potrafiło poradzić sobie z życiem i z sobą, bo żeby wyleczyć alkoholika, najpierw trzeba zająć się sobą. Nie wiem czy wiecie, ale kiedy w domu jest alkoholik to choruje cała rodzina. Wiele historii poznałam, jedna kończyły się dobrze inne źle. Uświadomiło mi to, że miałam wielkie szczęście, że nasza wojna była zwycięska. Wiele w tym zasługi mojego męża, w sumie prawie cała zasługa jest jego, bo dał radę, bo chciał... ale i ja miałam w tym swój udział, ja i moja wola walki. Kosztowało mnie to mnóstwo stresu, ale było warto. Miłość też miała tu swoje znaczenia, bo dzięki niej się udało. Był też jeszcze jeden powód, być może głupi, ale za to mocno mnie motywujący, a mianowicie ludzie i moi rodzice, którzy kiedyś powiedzieli mi, że nic z tego nie będzie, że mój mąż to zły wybór. Chyba pierwszy raz w życiu chciało mi się tak bardzo udowodnić wszystkim, że nie mają racji, i nie mieli, a moja satysfakcja jest tym większa. Skończyły się głupie uśmieszki i ironie, oraz plotki po kątach. I wiecie co? Mój mąż był najlepszym co mnie w życiu spotkało. Jeżeli chcecie przeczytać o moich wyborach i walce to zapraszam TU. To pierwszy post jaki napisałam na tym blogu i jeden z tych najbardziej szczerych.

Wracając jeszcze do strony PLASTEREK.PL - Wy też macie swoje historie, a na tej stronie nie dość, że znajdziecie darmową pomoc psychologiczną, to również jest wiele grup zakładanych przez zwykłych ludzi z problemami. Moja grupa od jakiegoś czasu przeniosła się na facebooka. Z resztą ja troszkę się zaniedbałam z odwiedzaniem jej, bo dziewczyny same potrafiły wspierać się wzajemnie. Po za tym adres mail, na który się rejestrowałam został usunięty przez operatora ( usuwano wszystkie adresy mailowe) a ja zapomniałam się przerejestrować. Kilka dni temu napisałam do prowadzących stronę i otrzymałam nowe dane do logowania, mogę więc znów korzystać w pełni ze strony. 

Jednak nie to zaprząta dziś moje myśli. Dziś moje serce jest z grupą "Nowotwory i terapie alternatywne" na fb. Kilka dni temu młoda kobieta napisała tam - "Mój mąż umiera, módlcie się za nas...", dziś pisze - "Kochani przegraliśmy walkę... mój mąż jest już szczęśliwy tam u góry... dziękuję wszystkim którzy byli ze mną...", a mnie łzy same płyną po twarzy...