407, 408, 409 - MATKA NATURA...

Kolejne trzy dni za nami. Leci ten czas, oj leci. Niby nic się nie dzieje, niby każdy dzień ciągnie się w nieskończoność, a w ostatecznym rozrachunku okazuje się, że nawet nie wiemy kiedy przeleciał. W takie dni nachodzą mnie niedobre myśli...

W takie dni, patrząc na moje dzieci, na piękny świat wokół, nachodzą mnie niedobre myśli, myśli o przemijaniu. Należę do ludzi cholernie bojących się przemijania. Może to nawet nie strach, ale żal, że to wszystko kiedyś się skończy. To takie niesprawiedliwe... Przez długi czas udawało mi się odganiać to wszystko z mojej głowy, ale ileż można. Niby taki stan rzeczy jest normalny, każdego to czeka, ale... no właśnie... ale. I tak sobie rozważam, że moje dzieci, przez to, że piszę tego bloga, będą kiedyś miały pamiątkę. Mimo, że teraz tego nie rozumieją inie doceniają, to wiem, że kiedyś, mam nadzieję, że jak najpóźniej, wejdą tu i pomyślą - " Mamo, tylu rzeczy o Tobie nie wiedzieliśmy". Dobra, już dość tych smutków, to wszystko przed spadek hormonów, matkę naturę i babskimi dolegliwościami. Trzeba się cieszyć dniem dzisiejszym i... CHWILO TRWAJ ;).

Jak wspominałam na facebooku, na ten tydzień zaplanowałam sobie przeczytanie czterech książek. Nie wiedziałam, czy przypadkiem nie rzucam się z motyką na słońce, ale już wczoraj w nocy wiedziałam, że dam radę. Pierwsza z książek była po prostu genialna i przeczytałam ją w jeden wieczór, albo pół nocy jak kto woli. Pewnie więcej czasu zajmie mi napisanie recenzji niż samo czytanie. Dziś, jeżeli środki przeciwbólowe zadziałają, mam zamiar skończyć kolejną.

To dzieje się w domu, a na zewnątrz? Wszystko kwitnie, czereśnie zaczynają z kwiatów przeradzać się w owoce, pomidory zasadzone, chociaż nie wiem czy nie za wcześnie, ale z doniczek zaczęły już wyrastać, kosiarka pracuje non stop, bo majowa trawa rośnie najszybciej... jest pięknie. Jeszcze wczoraj chciało mi się grzebać w ziemi, mimo, że moje paznokcie mocno na tym ucierpiały. Założyłam zapobiegawczo rękawiczki, ale poprzebijały się, a ja zanim się zorientowałam, to było po pazurach. Dziś już mi się nie chce. Wpadłam w jakąś dziwna apatię, no dobra... w lenistwo ;). Dzięki temu zbieram siły na sobotę. W naszej szkole odbywa się wtedy Biesiada Regionalna, którą organizują rodzice i będzie tam tyle atrakcji, że muszę naładować akumulatory i portfel, albo nie zabierać ze sobą dzieci. Jeżeli pogoda dopisze, zapowiada się ciekawa impreza, a niestety synoptycy zapowiadają deszcz i zimno. Pożyjemy, zobaczymy.

I to by było na tyle. Nie ma już nic szczególnego do opisania. Na męża będę narzekała następnym razem, bo teraz ciągle się mijamy i nawet nie ma mi kiedy działać na nerwy. Ja robię swoje syropki i herbatki, on jest w pracy, albo bawi się z synkiem i tak to leci, dzień, za dniem...