poniedziałek, 29 października 2018

TRZYDZIESTY DZIEWIĄTY DZIEŃ BEZ CIEBIE...



Trzydzieści dziewięć dni temu zawalił się mój świat, który od tamtej pory próbuję codziennie od nowa poskładać... bezskutecznie. Trzydzieści dziewięć dni temu zmarłeś zostawiając mnie na ziemi samą jak palec, bez Twoich czułych rąk, bez miłości, bez nadziei...




Żyję jak w transie. Dni mijają jeden za drugim, ale gdybyś zapytał mnie co robiłam wczoraj, nie byłabym w stanie Ci odpowiedzieć. Żyję bo muszę...wegetuję, bo muszę! Często słyszę "zaufaj Bogu", ale nie umiem, nie dziś... jeszcze nie teraz, kiedy jest we mnie tyle żalu. Pewnie moje życie byłoby prostsze, gdybym potrafiła bezgranicznie zaufać, ale nie potrafię i nic tego w chwili obecnej nie zmieni. Mówią "przecież Irek patrzy na Ciebie z góry" - może i tak, ale mimo wszystko to nie to samo, co ciepła dłoń w mojej dłoni i bicie serca równo z moim sercem. Co z tego, że patrzysz na nas z góry, skoro nie ma Cię tutaj? Mówią też "czas leczy rany, głowa do góry" - może i leczy, ale w chwili obecnej moje rany są świeże, a czas najwyraźniej jest kiepskim lekarzem. Po za tym nie mam zaufania do lekarzy. Wiele rzeczy słyszę, ale żadna z nich nie jest w stanie przerwać natrętnej tęsknoty, która we mnie tkwi, nic nie jest w stanie jej przerwać. Kochałam i kocham Cię ponad wszystko i tej miłości nie przyćmi czas, Bóg czy ludzie. Wybrałeś się w podróż z biletem w jedną stronę, bez możliwości powrotu, a ja...ja czekam, kiedy i mi los wręczy ów bilet... wtedy się spotkamy... wtedy mój ból minie.

Proszę przyjdź, do mnie teraz. podaj swoją dłoń
Tylko Ty możesz teraz zrobić to
Proszę bądź tu i zabierz z sobą tam
Tam gdzie wieczność białą szatą tuli czas

Wraz z wystawieniem aktu zgonu, powoli znikają z wszelkich urzędów i instytucji Twoje dane., jakby nigdy Cię nie było. Przecięty dowód i paszport, oddana do US książeczka wojskowa... Dziś przepisywałam telefony na mnie, a ten, z którego Ty korzystałeś likwidowałam... wszystko znika. Jednak pamięć na zawsze pozostanie, pamięć, mały Irek - Twój imiennik i napis na grobie... Pamiętasz jak zastanawialiśmy się jak mu dać na imię? Wtedy w ciąży, w jednym czasie dowiedziałam się, że będziemy mieć dziecko, a Ty dostałeś diagnozę - rak. Powiedziałam wtedy, że syn będzie miał tak samo na imię jak Ty, bo kiedy zabraknie mi Ciebie, będę miała drugiego Irka - Twoją kopię z wyglądu, imienia i nazwiska.

Odwiedziłam dziś wszystkie cmentarze, byłam też na grobie Twej babci, mamy i taty. No cóż Irek, powiem tak - jutro wracam tam z przyborami do szorowania. Widzisz, to my, to młode pokolenie, tak znienawidzone przez "starszyznę" skoczowskiego rodu odwalamy czarną robotę. Nic dodać, nic ująć, ale to akurat było do przewidzenia. Pójdę, zrobię to, co zrobiłbyś Ty, dla Ciebie. Agnieszka też przyjedzie i zajmie się grobem Twojej babci, na którym leżą jeszcze zeszłoroczne znicze, a obwódki wokół nich są już zielone od mchu. Ja zajmę się grobem Twoich rodziców. Coś chyba podziało się też z płytą nagrobkową, bo "stoi" na niej kałuża wody, ale tego to już nie naprawię, no bo jak? Patrząc dziś na to wszystko miałam w głowie tylko jedną myśl - "krowa, która dużo ryczy, mało mleka daje"! A ludzie wierzyli jak dzieci, w plotki i pomówienia osobie, która nie ma szacunku dla nikogo, nawet do zmarłych... Jestem też pełna podziwu dla Ciebie, że potrafiłeś wyrosnąć na mądrego i dobrego człowieka wychowując się wśród osób, których rodziną nazwać nie można!

Bardzo Cię kocham.

Brak komentarzy :

Prześlij komentarz

Cieszę się, że tu jesteś. Twoja obecność jest moją motywacją. Zapraszam.

Szablon dla Bloggera stworzony przez Blokotka