CZTERDZIESTY PIĄTY DZIEŃ BEZ CIEBIE...

Nastąpił u mnie czas zmian, zmian, o które nigdy nie prosiłam. W wieku czterdziestu lat, kolejny raz rozpoczynam życie od nowa, z bagażem doświadczeń, z traumą po Twojej śmierci ale i z doświadczeniem i mądrością. Nie jest to łatwy czas...

W moim wieku powinnam cieszyć się każdym dniem, a przede wszystkim mieć poukładane życie. No i miałam, ale nie mam. Twoja śmierć zburzyła wszystko to, co tak misternie budowaliśmy dzień po dniu. Kurcze, nie chce mi się zaczynać od początku. Chociaż... może nie do końca wszystko, bo dzieci mam już jak to mówią "odchowane", jestem niezależna finansowo i dużo pewniejsza siebie niż kiedyś, więc tego na nowo rozpoczynać nie muszę. Po prostu czeka mnie nauka bycia bez Ciebie i to chyba najtrudniejsza rzecz, jakiej w swoim życiu przyjdzie mi się nauczyć. Kiedy myślę o tym, że kiedyś przecież Cię nie znałam i funkcjonowałam w miarę normalnie, a teraz, po piętnastu latach bycia razem nie umiem sobie poradzić z pustką, to jest to dla mnie bardzo, bardzo zaskakujące, jak dwoje ludzi potrafi uzależnić się od siebie. Nie będę Irek ściemniać - tęsknię bardzo i wcale nie jest mi łatwiej wraz z mijającym czasem. Najgorsze jest to, że płacz, który przynosił mi ulgę, teraz jest czymś niepożądanym i staram się go powstrzymywać z całych sił. Nie chcę już płakać, ale są chwile, kiedy łzy lecą same.

Kto nie kochał ani raz

Nie wie jak bywa ciężka łza

Ostatnia

Ile waży gniew

Miłość niczym wojna jest

Zacząć tak, ale skończyć nie

Nie łatwo

Przed sobą przyznać się

Kto nie kochał nie wie nic

Kto nie kochał tylko drwi

Kto nie słyszał tych dwóch słów

Nie rozumie co to ból

Dziś obudziłam się mocno poddenerwowana i nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Z minuty na minutę nosiło mnie coraz bardziej - ale chyba co weekend tak mam. Nie cierpię tego staniu, kiedy serce wali jak szalone, a kamień w piersiach dławi mnie tak, że zaczyna brakować tchu. Widzisz, do tych samotnych weekendów też muszę przywyknąć. Wiesz jak to jest, kiedy widzisz niepościelone łóżko, wiesz, że trzeba je ogarnąć, ale nie robisz tego? Wiesz jak to jest, kiedy trzęsące ręce nie pozwalają trafić łyżeczką z cukrem do siódmej już kawy? Wiesz jak to jest, kiedy jedyne co masz ochotę zrobić, to położyć się i przespać ten czas? Ja wiem doskonale. Zanim jednak rzeczywiście "zaliczyłam" uzdrawiającą drzemkę zabrałam dzieciaki na zakupy, głównie po nowe piłeczki dla naszej psiny, bo poprzednie gdzieś się zapodziały. Irek, wierz mi, że długo ich nigdzie do sklepu nie wezmę razem. Młody miał swoją teorię na prowadzenie sklepowego wózka, co wiązało się z siłowaniem z nim w prawo i lewo. Oczywiście w tym wszystkim buzia mu się nie zamykała. Sandra z wielką lubością prowokowała go to podszczypywaniem, a innym razem podpuszczaniem do awantury... Wyobraź sobie (albo może widziałeś) jak to wyglądało. Z całą pewnością nasze zakupy nie pozostały niezauważone. Po powrocie mały zajął się bajkami, a ja, nakręcona jeszcze bardziej niż rano zasnęłam, by obudzić się wreszcie spokojna. Ufff, oby taki stan dopadał mnie niezbyt często.

Mam ochotę coś zrobić, coś innego i nowego, ale nie mam pomysłu na to, co by to mogło być? Moja kreatywność poległa wraz z Twoją śmiercią. Wydaje mi się czymś nierealnym fakt, że jeszcze dwa miesiące temu miałam zorganizowaną każą minutę dnia, a czasem wręcz brakowało mi czasu na wszystko. Teraz mam go za wiele i jeszcze nie ułożyłam nowego planu na siebie. Powiem Ci jeszcze, że jestem zazdrosna. Wiem, że zazdrość jest niedobrym uczuciem, ale kiedy patrzyłam dziś na ludzi w sklepie i widziałam ojców bawiących się z dziećmi i małżeństwa robiące wspólnie zakupy, to zazdrość aż we mnie kipiała. Jeszcze niedawno my tak chodziliśmy. Niby mogę zawsze do kogoś zadzwonić czy wypić razem kawę, ale wszystkie moje koleżanki mają pełne rodziny i mam zawsze opory, czy dzwoniąc do nich nie przeszkadzam. Jak to mówią "lekko nie jest".

Bardzo Cię kocham.