DZIEŃ 84 - CO TO JEST SZCZĘŚCIE ?

Szczęście jest emocją, spowodowaną doświadczeniami ocenianymi przez człowieka jako pozytywne. Psychologia wydziela w pojęciu szczęście rozbawienie i zadowolenie. W rozważaniach o jego naturze szczęście najczęściej określane jest w dwu aspektach:
Mieć szczęście oznacza: 

-sprzyjający splot okoliczności ,
-pomyślny los, fortuna,
-powodzenie w realizacji celów życiowych,korzystny bilans doświadczeń życiowych.
Odczuwać szczęście oznacza:
-(chwilowe)odczucie bezgranicznej radości, przyjemności, euforii i upojenia
-(trwałe)zadowolenie z życia połączone z pogodą ducha i optymizmem, ocena własnego życia jako udanego,wartościowego i sensownego.

Hmmm, jeżeli wierzyć w to, co mówi teoria, to nie mogę pisać o szczęściu bo... nie jestem szczęśliwą osobą. Nie skaczę do nieba, nie spełniłam swoich marzeń, a moje życie ciężko nazwać szczęśliwym, może udanym (w miarę) i wartościowym tak, ale nie szczęśliwym. Może dlatego, że dało mi nieźle w kość? A może tragedie, które mnie spotykają, zabiły we mnie wszystkie pozytywne uczucia? A może powinnam się leczyć? ;) Ostatni raz, kiedy odczuwałam bezgraniczną radość i euforię był... nawet już nie pamiętam kiedy. Chyba kiedy byłam jeszcze dzieckiem. Bo chyba tylko dziecko potrafi być tak naprawdę szczęśliwe "tu i teraz", bez żadnych ale upajać się chwilą i szczerze się cieszyć. To jako dziecko skakałam po łąkach z uśmiechem zbierając kwiaty, nie martwiąc się o jutro. To jako dziecko cały świat był piękny i prosty. Ptaszek na drzewie, piątka w dzienniczku, lody Bambino w miejscowym sklepiku i buziak od mamy - to było prawdziwe, niczym nie zmącone szczęście. Patrząc na moje dzieci mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że czym młodsze, tym bardziej szczęśliwe. Starsze są już często bardziej wymagające, nadąsane, a synek potrafi okazywać radość z najmniejszej głupotki, np. z przejażdżki wózkiem pełnym siana. Też kiedyś jeździłam, ale wtedy to były wozy, ogromne wozy pełne siana, a ja tam na samej górze. Mówiło się na to "jechałam na furze".

Nawet kiedy córka była po operacji, nie czułam szczęścia, ale ogromną ulgę i wdzięczność do... losu, Boga, lekarzy? Kiedy synek zaczął chodzić (dosyć późno) czułam radość i dumę, ale nie było to nic wspólnego z euforią towarzysząca szczęściu. Często czytam na facebooku "jestem szczęśliwa" i zastanawiam się jakim cudem? Jakim cudem kolejne polubienie strony, może powodować stan uniesienia i szczęścia? Może ze mną jest coś nie tak, ale uważam, że szczęście to dość skrajne uczucie, tak samo jak nienawiść. Nie umiem odczuwać skrajnych uczuć. Nawet jeżeli chodzi o ludzi, to nie powiem, że kogoś nienawidzę, bo w moim słowniku nie ma takich pojęć. U mnie jest tak, że albo kogoś lubię, albo toleruję i tyle. Prosty podział. Ze szczęściem jest tak samo, nie ma go w moim słowniku - mogę się jednak cieszyć, lub być zadowoloną.

Stanisław Dygat napisał kiedyś mądre słowa:

"Są ludzie, którym szczęście mig­nie tyl­ko na mo­ment, na mo­ment tyl­ko się ukaże po to tyl­ko, by uczy­nić życie tym smut­niej­sze i okrutniejsze."

Tak, właśnie ja należę do tych "smutnych"ludzi. Na co dzień niby wesoła, pomocna, z każdym umiejąca porozmawiać i wysłuchać, na pozór... a w środku smutna i staram się nie myśleć o szczęściu, bo kiedy nie przyjdzie to nie będę zawiedziona, a jeżeli jednak się zjawi, będę miała niespodziankę :)