Kiedy obudziłam się dziś rano, za oknami przywitała mnie mleczna mgła - piękny to był widok. Ogarnęło mnie błogie uczucie, nie szczęście, bo tego uczucia dawno nie zaznałam, ale radość i miłość. Radość z tego, że mam to co mam. Piękny dom, ciepły, przytulny i ...mój. Każda rzecz w tym domu ma w sobie kawałek mnie. To do tego miejsca wracam zawsze jak na skrzydłach. I nieprawdą jest, że dom jest tam gdzie rodzina. Nasz dom jest tu...Zawsze zastanawiałam się jak to jest, że w czyimś domu czy mieszkaniu czuję się nieswojo, nie mam co robić, a osoba tam mieszkająca właśnie u siebie czuje się najlepiej. Pewnie działa to w dwie strony. Kiedy do mnie ktoś przyjeżdża to również tęskni za swoimi"śmieciami". Nawet moja trzyletnia pociecha często powtarza"lubiem swój domek". I nawet jeżeli czasem jest bałagan, zmywarka nie chce się sama włączyć, a pranie samo powiesić to tutaj jesteśmy sobą i ze sobą :)
I w takim optymistycznym nastroju zaczęłam mój dzień. Razem z synkiem leniwie się przeciągaliśmy i przytulaliśmy, dopóki mały nie poczuł ochoty na"coś mniam mniam"...
Po śniadaniu nadal lenistwo nas nie opuszczało, i tak cały poniedziałek :) Nawet na obiad zrobiliśmy tylko rosołek(ulubione danie synka) z makaronem, a potem wyszliśmy się przewietrzyć. Iruś bawił się w to co lubi najbardziej, czyli w rozbijanie autek na chodniku, a ja wrobienie zdjęć, bo mój aparat coś ostatnio poszedł w zapomnienie. Nie jestem super fotografem, ale uczę się...ciągle :)
Oto efekty mojej sesji.
Kiedy znudziło mi się już pstrykanie fotek,na horyzoncie pojawiły się te piękne damy,które wiosną obgryzają mi wszystko co zielone wokół domu.
Są dość płochliwe,więc był problem ze zdjęciami"z bliska". I tak zleciał mi dzień. Potem mąż wrócił z pracy, za oknem zrobiło się ciemno i nadszedł czas kolacji,kąpieli i snu,zwłaszcza dzieci. Wczoraj nie byłam zbyt optymistycznie nastawiona do zmiany czasu,ale dziś widzę to już w lepszym świetle. Największy plus jest taki,że synek chodzi teraz spać o dziewiętnastej, a nie o dwudziestej,jak do tej pory . Cały wieczór mam więc dla siebie :) I znów będę się lenić i lenić...na zapas,bo jutro ciężki dzień - wizyta synka u dentysty.Nie wiem kto bardziej się boi,on czy ja...
Lubię takie leniwe dni...czasem. Dziś w sumie miałam też luźny dzień bo obiad był przygotowany już z rana, później koleżanki przyszły na ciasteczka, potem po syna do szkoły i dzień zleciał.
OdpowiedzUsuńU mnie to tak na zmianę,raz lenistwo,raz gonitwa :)
UsuńTak się u Ciebie wydaje spokojnie (przynajmniej na zdjęciach) :) Moja córa ostatnio nie chce usnąć przed 21.. zazdroszczę 19 ;)
OdpowiedzUsuńTutaj rzeczywiście jest spokojnie,bo nie mieszkamy przy samej drodze,oczywiście dopóki dzieciaki nie wyjdą na dwór.
UsuńPiękne widoki :) Też czasami lubię poleniuchować :)
OdpowiedzUsuńKażdy chyba potrzebuje słodkiego lenistwa :)
UsuńFajne zdjęcia, jak to mówią "wszędzie dobrze ale w domu najlepiej" i coś w tym jest, ja też najlepiej czuję się w domu.
OdpowiedzUsuńZ tych zdjęć bije taki spokój..... :)
OdpowiedzUsuńBo jest spokojnie,jak to na wsi ;)
UsuńZdjęcia wychodzą coraz lepsze ;) ale ja chyba bym zrezygnowała z daty na nich.
OdpowiedzUsuńa wszędzie lepiej ale w domu najlepiej. i widać to chyba u każdego.
U Ciebie leniwy poniedziałek, ja tyrałam jak wół ;) ale najgorsze za nami. Niedługo pochwalę się efektami i metamorfozą sypialni :)
JUż nie mogę się doczekać tej metamorfozy :)
UsuńUwielbiam mgłę :) ja wgl z tych, co się wszystkim zachwycają :) i Twoje zdjęcia mi się uśmiechnąć pozwoliły :)
OdpowiedzUsuńFajnie tak umieć się wszystkim zachwycać :) Chociaż jakby tak popatrzeć to w każdej rzeczy znajdzie się coś pięknego
Usuńale świetne zdjęcia! :) jesien się zbliża :)))
OdpowiedzUsuńCieszę się,że Ci się podobają :)
UsuńFajna, spokojna okolica u Ciebie :) Oj muszę zrobić sobie taki leniwy dzień :)
OdpowiedzUsuńZrób,zrób,każdemu się taki należy.
Usuńładne zdjęcie :) taki spokój ;) aż chce się żyć :D
OdpowiedzUsuńNo bo tu jest spokój :) jak nie ma dzieci ;)
Usuń