DZIEŃ 230 - MACIERZYŃSTWO...

Jak wiecie, od kilku dni remontowałam sypialnię, i dopiero dziś mam czas i siły na napisanie pamiętnikowego wpisu. Teraz, gdy wszystko oprócz paneli przypodłogowych jest już gotowe, nikt by się nie domyślił ile włożyliśmy w to wszystko pracy.

Postronny obserwator pomyślałby sobie, że to nic nadzwyczajnego - białe ściany i tyle. I gdyby nie te panele, które trzeba było zerwać, to rzeczywiście, pomalowanie pomieszczenia to byłby pikuś. A tak, ja zwalczałam się w ciągu dnia, a mąż popołudniu, bywało, że do czwartej rano. Najgorsze chyba było dla mnie spanie w salonie. Niby wielka rozkładane kanapa, ale za to niewygodna. Jedyną osobą zadowoloną był synek, który bardzo żałuje, że już nic do "psucia" nie zostało. Jemu było wszystko jedno gdzie śpi, byle z mamą.

Teraz pozostaje mi jeszcze znaleźć wzór naklejki na ścianę, który będzie mi się podobał, zamówić ją i nakleić :). Mam już taką w salonie, a do sypialni chyba wezmę coś z dmuchawcami. Jak widać, naklejka w salonie prezentuje się świetnie i żadnych dodatkowych ozdób już nie trzeba. Wzorów jest mnóstwo, a ceny całkiem przystępne. Za to drzewo zapłaciłam około 100 zł. a zajmuje całą ,wielką ścianę. Jedyny minus jest taki, że będzie trzeba się nagimnastykować przy malowaniu, bo zamalować go byłoby szkoda. Będę nad tym myślała za jakieś dwa lata, przed następnym remontem. Kiedy tak sobie pracowałam, miałam sporo czasu na rozmyślania, i jedna taka myśl natrętnie do mnie wracała, a mianowicie to, że czas leci, córki dorastają i za jakiś czas pewnie zostanę babcią, i będę najprawdopodobniej złą babcią. A dlaczego? Bo nie mam cierpliwości do dzieci, zwłaszcza nie moich i wiem na pewno, że będę się migała od pilnowania wnuków, bo zwyczajnie tego nie lubię. Co innego od czasu do czasu, ale na stałe nie. Nie wiem jaki jest tego powód, pewnie taki że wcześnie zostałam mamą, musiałam szybko wydorośleć i zabrakło mi kilku lat młodości. Chociaż to też chyba nie. Raczej stawiałabym na zmęczenie materiału. Sama mam trójkę pociech, które potrafią dać w kość i mimo, że je kocham, to chciałabym żeby były już samodzielne. Nie płaczę jak wiele matek, że dziecko dorasta. Uważam, że dobrze, że tak się dzieje, bo my rodzice też chcemy mieć coś z życia. Też chcemy pójść do kina czy na kolację. Mi nie było to dane, bo dziadkowie moich dzieci nie chcieli ich pilnować. W ten sposób tworzy się błędne koło, mi nie pilnowali, więc ja też nie będę, bo żyje się raz, a swoje dzieci każdy sam powinien wychowywać. Zresztą nastały takie czasy, kiedy młodzież jest bardzo roszczeniowa, bo kiedyś było tak: "mamo,czy mogłabyś...?", a teraz jest "mamo daj, mamo zrób, mamo pilnuj". Już samo dzieciństwo i okres dojrzewania nasze dzieci maja o wiele lepsze niż kiedyś. Wszędzie mówi się o prawach dziecka, a nigdzie o ich obowiązkach, dlatego uważam, że po wychowaniu dzieci, każda matka powinna iść na emeryturę. I nikt mi nie powie, że siedzę sobie tylko w domu, bo rola matki jest najcięższą i wymagającą pracą.

Wszędzie mówią, jakie to macierzyństwo jest piękne, a czy jest? W pewnym stopniu tak. Tylko kiedy słyszę o darze narodzin, mam przed oczami okropny poród, wielogodzinny, masaże szyjki macicy, nacinanie, obolałe i pękające od karmienia sutki, i połóg. Kiedy słyszę o cudownych noworodkach, to widzę wrzeszczące, pomarszczone stworzonko, smółkę i kupę co karmienie. No i jeszcze ulewania, bekania, kolki itp. Kiedy słyszę Matka Polka, widzę kobietę, zmęczoną, niewyspaną, z odrostami, liczącą grosz do grosza, żeby starczyło na pampersy. Taka jest moja wizja macierzyństwa. Dla równowagi dodam, że wszystkie te kupki, ząbkowania i nieprzespane noce rekompensuje pierwszy uśmiech, pierwsze słowo mama, pierwszy krok. Takich rzeczy jest wiele, ale bądźmy szczerzy, macierzyństwo wcale nie jest taką idyllą...