DZIEŃ 231- CORAZ BLIŻEJ ŚWIĘTA...

Nadszedł wreszcie spokojny wieczór, po spokojnym dniu. Mimo, że to piątek, trzynastego, pech mnie omijał szerokim łukiem. Za to mąż nie może tego powiedzieć. Pojechał do szpitala onkologicznego na badania (za każdym razem bierze pół urlopu w pracy), a na miejscu okazało się, że lekarz nie przesłał zlecenia na te właśnie badania.

Kiedyś dostawało się skierowanie do ręki i nie było problemu, a teraz wszystko odbywa się elektronicznie. Nigdy nie pomyślałabym, że zwykła kartka jest lepsza od komputera. Najpierw czekał dwie godziny żeby pobrali mu krew, a kiedy nadeszła jego kolejka, dowiedział się, że nie ma zlecenia. Klął na czym świat stoi. Lekarza, który mógł to zlecić, też nie było, bo wyjechał na delegację za granicę. Najgorsze jest to, że wróci dopiero we wtorek, a w tym dniu mąż musi zacząć kolejny cykl chemioterapii, której nie dostanie bez wyników badań. Takie błędne koło. Następny pech to czekanie ponad dwie godziny na autobus powrotny. Wyobraźcie sobie, że z jednego z większych miast autobusy jeżdżą co dwie godziny ;( Kiedyś kursowały jeszcze pociągi, ale zlikwidowali całkowicie linię pkp. Kiedy mąż denerwował się w Bielsku, ja i synek zbieraliśmy sobie spokojnie szyszki koło domu.

To co widać na zdjęciu, to jedna trzecia tego co nazbieraliśmy :)

Potrzebne mi to wszystko, bo mam plan i chęci, na zrobienie stroików(wianuszków) świątecznych właśnie z szyszek. Najpiękniejszy chciałabym zanieść mamie na grób. Nawet nie wiecie jak bardzo żałuję, że nie zrobiłam Jej takiego jak żyła.

Mamo,mam nadzieję,że to widzisz...mamo...przepraszam...

O ile stroiki do domu będą w miarę proste, bo wystarczy kółko ze styropianu, klej magik, szyszki i spray złoty lub srebrny, to na cmentarz muszę zrobić coś czego nie rozpuści deszcz. Nakleję więc wszystko na krążek z drzewa i skleję klejem na gorąco. Już kiedyś robiłam takie świeczniki, tylko mniejsze. Mąż pilarką naciął mi krążków, na ich brzegi nakleiłam szyszki (kilka okręgów), dodałam czerwoną"gwiazdę betlejemską)i do środka wieczka. Poniżej pokażę kilka zdjęć obrazujących to co planuję zrobić, ale to tylko wzór, a jak znam życie to i tak będę improwizowała :) Zdjęcia nie są moje, ale niestety nie pamiętam na jakiej stronie je znalazłam.

Najbardziej podoba mi się ostatni stroik, i strasznie ciekawi mnie czy gałązki są sztuczne czy prawdziwe, i pozostaje dopaść taki, albo podobny wazon. Mogłabym sobie kupić takie cuda, ale co roku staram się zrobić na święta też coś sama. W ubiegłym roku był to bałwan z białych kubeczków jednorazowych i bombki zdobione cekinami. Cekiny tym razem odpadają, bo synek tak bardzo chciałaby mi pomagać, że wszystko byłoby pogubione. Nie wiem czemu, ale bardzo czekam na tegoroczne Boże Narodzenie, jak nigdy dotąd. I dziękuję Bogu ,że kolejny rok, odkąd w naszej rodzinie pojawił się rak, mogę je spędzić z mężem. Z dziećmi oczywiście też, ale w przypadku męża to inny rodzaj radości, taki połączony z ulgą. Od ponad trzech lat ciągle drżę z obawy przed najgorszym, i staram się przygotować, do czegoś do czego przygotować się nie da. Pamiętam kiedy dowiedzieliśmy się o tej przeklętej chorobie, było to w kwietniu 2012 roku, kilka dni po moim pozytywnym teście ciążowym. Byłam totalnie załamana, i bałam się. Dałam jednak radę, byłam przy mężu kiedy wycinali mu nerkę, z guzem większym od niej samej. Kolejny raz bałam się w listopadzie 2013 roku, kilka dni przed pierwszymi urodzinami synka, kiedy to dowiedzieliśmy się o kolejnej operacji, tym razem przerzutów na płuca. Prosiłam wtedy lekarza, żeby ustalił datę zabiegu dzień po urodzinach małego, żeby mąż mógł jeszcze na nich być. Na szczęście był i na tych, potem na drugich, a za kilka dni będzie na trzecich. Przerzuty są nadal, ale chemioterapia(chociaż tu akurat nie jestem pewna czy akurat ona)trzyma je w ryzach. Co do chemioterapii to kwestia sporna, bo oprócz tego mąż pija olej z czarnuszki, o czym pisałam już wcześniej. I może nie uwierzycie, ale najlepszym lekarstwem na raka jest miłość. I to usłyszałam od słynnego profesora, eksperta w leczeniu raka nerki :)
Te słowa dały mi wiele do myślenia. Przewartościowałam wtedy całe moje życie, i jak widać są efekty...
Czy mieliście w swoim życiu takie chwile, usłyszeliście słowa, które zmieniły wszystko?