DZIEŃ 401, 402, 403 - ZWYCZAJNE ŻYCIE, ZWYCZAJNEJ KOBIETY...

Pieczenie chleba, metodami prób i błędów, wyjazdy do szpitala, pranie, sprzątanie i czytanie, to moja codzienność w ostatnim czasie. Ot, takie sobie zwyczajne życie, zwyczajnej kobiety...

Sen z powiek spędza mi ostatnio sprawa wyjazdu nad morze na turnus rehabilitacyjny. Zrobiliśmy głosowanie domowe i dwie osoby (synek i najstarsza córka) jest za, dwie przeciw, a ja wstrzymuję się od głosu. Rozważam ciągle za i przeciw. Za jest fakt, że moje dziecko (najmłodsze) nie choruje na górne drogi oddechowe, bo od maleńkiego jeździ nad morze i to, że pewnie byłaby to dla niego odmiana. Przeciw są sprawy finansowe, bo wyjazd całej naszej rodziny to konkretny wydatek. Pamiętam też ubiegłoroczny wyjazd, gdzie wszystko kręciło się koło synka i my z mężem nie mieliśmy chwili dla siebie. Ciągłe marudzenie dzieci dałoby się wytrzymać przez tydzień, ale dwa tygodnie było męczarnią. Teraz kiedy synek jest o rok starszy, cały turnus spędzilibyśmy pewnie na placu zabaw. Taniej chyba wyjdzie całodniowy pobyt na placu zabaw u nas na miejscu. Usiłuję wysłać najstarszą pociechę samą, ale... ona nie chce sama, mimo, że ma tam całą paczkę znajomych, ona chce z mamusią (myślałby kto). Myśleliśmy w zamian pojeździć po okolicznych atrakcjach, ale ciągle mi w głowie siedzi to Sarbinowo. Z jednej strony chcę pojechać, a z drugiej mi się nie chce. Szala przechyla się też mocno w stronę "niejechania", bo za te pieniądze mogłabym sobie zrobić wypasioną łazienkę. Co robić?

Druga rzecz, która zajmuje mi sporo czasu to pieczenie chleba. Zaopatrzyłam się w automat do wypieku i próbuję :). Biały chleb mam już w jednym palcu, ale nie znalazłam jeszcze idealnego przepisu na chleb ciemny. Wczorajsza próba skończyła się zakalcem, bo cała moja gromadka chciała pomagać, a gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść. Już w trakcie wypieku przypomnieliśmy sobie o braku oleju w cieście i wyszło, co wyszło. Dziś kolejna próba, na spokojnie, z mocno zmodyfikowanym przepisem zakończyła się sukcesem. Chlebek jest ciemny, ma w sobie ziarna słonecznika i mak w chrupiącej skórce :). Powiem Wam, że taka maszyna to świetna sprawa. Wiem, że mogłabym to samo zrobić w piekarniku, ale tutaj nic nie muszę robić oprócz wsypania produktów do formy i ustawienia programu i tym samym zaoszczędzam czas, który mogę poświęcić dzieciom lub zwyczajnie przyjemnościom, a do tego mam pyszny, zdrowy i bez spulchniaczy chlebek. I ten zapach rozchodzący się po domu - coś pięknego. Pierwszego dnia ustawiłam czas pieczenia na trzy godziny i chleb był świetny, ale następnym razem zaryzykowałam i ustawiłam program 1, 5 godzinny i... wypiek również okazał się idealny. I tak sobie próbuję codziennie czegoś nowego. Mam w planach jeszcze keks, chleb z pestkami z dyni i dżem, bo maszyna takowy również robi :).

Kolejna rzecz, która uszczupliła mój czas o kilka godzin, to wizyta z mężem w szpitalu onkologicznym. Pisałam Wam, że poprzednia chemioterapia przestała działać i dostał nową. Trochę się martwię, bo ta nowa nie powoduje u męża żadnych skutków ubocznych, a jeżeli nie ma skutków ubocznych, to znaczy, że nie działa. Zmniejszyła się też liczba badań jakie robili mężowi. Kiedyś miał tomograf co dwa miesiące, teraz co pół roku. Wygląda na to, że spisali go na straty. Nie wiem dokładnie jak się kwalifikuje chorych na raka, ale wygląda to mniej więcej tak, że biorąc Sutent (pierwsza chemia) należy się do osób, które mają szansę na wyleczenie. Kiedy Sutent przestaje działać "oddelegowują" chorego do drugiej grupy, bardziej narażonej na kolejne przerzuty i tu już nie masz się tak dobrze. NFZ wychodzi z założenia, że po co badać chorego, który i tak ma marne szanse. Przykre prawda? Z drugiej strony myślę, że takie ciągłe badania i czekanie na wyniki jest mocno stresujące i może lepiej, że teraz są rzadziej.

Ostatnio pisałam Wam o syropie z młodych pędów sosny i świerku KLIK i dziś mój już jest "nastawiony", więc i  na Was czas :). Zobaczycie jak w zimie taki Pini własnej roboty się przyda :). W najbliższym czasie będziemy robić syrop z kwiatów czarnego bzu :).

I na koniec pokażę Wam moją azalię, posadzoną w tym roku i już tak odwdzięczającą się kwiatami :).