DZIEŃ 426, 427, 428 - JAK ZNALEŹĆ CZAS DLA SIEBIE...

Często pytacie mnie w komentarzach, jak to robię, że mam czas dla siebie. Mogłabym pościemniać, że to zasługa dobrej organizacji itp. ale byłoby to kłamstwo. Czas dla siebie mogę mieć, ale w zamian za to muszę czasem odpuścić i nie być idealną matką i żoną. Muszę nie posprzątać domu, na obiad zrobić pierogi z Biedronki albo odgrzać wczorajszy itd. 

Ogromną zasługę ma tu też mój mąż, który rozumie, że on pracuje 8 godzin, a ja w tym czasie 8 godzin pracuję w domu, z tym, że on nie pracuje z dzieckiem u boku. Dlatego po południu to on zajmuje się synkiem. Po za tym synek jest już w tym wieku, że tata jest najlepszy do zabawy. Owszem są takie dni, że choćbym chciała, to czasu nie znajdę, ale wykorzystuję każdą okazję. W efekcie mam czas dla siebie od czasu do czasu nawet dwie godziny, a innym razem też dwie godziny wydzielane po pięć minut :). Mąż także pisanie bloga traktuje jako moją pracę i rozumie, że to zajmuje dużo czasu. Oczywiście co kilkanaście dni trzeba mu to uświadomić na nowo, ale potem starcza tej świadomości na kolejne kilka. Dodam jeszcze, że nie przeginam z tym "sama dla siebie". Po za tym bądźmy szczerzy, opieka nad dzieckiem nie jest aż taka straszna, żeby nie można było wygospodarować chwili dla siebie. Przecież dzieci też zajmują się sobą, śpią czy zwyczajnie oglądają bajki. Mam trójkę dzieci i jakoś zawsze to leciało.Córki są już starsze, ale nie zawsze były duże. Nie róbmy więc z siebie męczennic, a z dzieci potworów. Można by powiedzieć, że jestem w lepszej sytuacji, bo nie pracuję. No tak, w chwili obecnej nie pracuję, bo synek dopiero od września idzie do przedszkola, ale od dziewiętnastego roku życia pracowałam, potem sama wychowywałam córkę i dało się mieć trochę czasu dla siebie i wbrew pozorom pajęczyn po kątach też nie było, a dzieci chodziły w miarę czyste i najedzone. Może nie były to obiady z pięciu dań i deseru w formie świeżo upieczonego codziennie ciasta, ale dało się.

Jest jeszcze jedna rzecz, kiedy ja jestem wypoczęta, to jestem zadowolona, a jak ja jestem zadowolona to  dzieci i mąż też. Dzieci, bo lubią uśmiechnięta mamę, a mąż, bo nie zasypiam o dwudziestej drugiej i mam dla niego wieczorami więcej "łaskawości" ;). To taka obopólna korzyść ;). Jeżeli więc odpowiednio wszystko wypośrodkować, nie przeginać w żadną stronę i zrozumieć, że żyje się tylko raz, to na prawdę można odetchnąć w ciszy i spokoju.

Teraz troszkę o ostatnich dniach. Niedziela przywitała mnie pochmurnym niebem. Może to i dobrze, bo po ostatnich intensywnych dniach mogłam bez wyrzutów sumienia posiedzieć w domu. W planach było napisanie kilku postów "na zapas" i nawet zaczęłam pisać, ale otrzymałam maila... od lekarza leczącego naczyniaki w Gdańsku i... z wrażenia wena mnie opuściła. Pan doktor twierdzi, wbrew temu co mówili w Warszawie, że nie da się tego naczyniaka usunąć laserem i on to zrobi operacyjnie. I tu mam pewne obawy, bo w Warszawie nie chcieli już operować, bo naczyniak wniknął w mięśnie odpowiadające z oddychanie i, że ryzyko jest większe niż korzyści. Pan doktor twierdzi, że można usunąć radykalnie zmiany i gdyby już wcześniej tak to usuwano nie było by wznowy. Nie jestem lekarzem, ale na logikę biorąc jakim cudem można powycinać wszystkie niteczki naczyniaka wnikające w mięśnie, nie naruszając przy tym nerwów? tego obawiali się w Warszawie. Z jednej strony jestem szczęśliwa, że znów jest nadzieja, a z drugiej cholernie się boję, że córka może zostać przez to kaleką. Całe życie zawierzałam lekarzom i teraz pewnie też tak zrobię, ale boję się... Najpierw jednak musimy zrobić Rezonans Magnetyczny - prywatnie (700zł.), bo na kasę chorych czeka się pół roku. Potem zaliczyć musimy wizytę u doktora, też prywatnie, bo na NFZ pierwszy wolny termin jest w lutym 2017, kiedy to córka nie będzie mogła leczyć się jako dziecko, ponieważ w styczniu ma osiemnaście lat. To jednak nieważne, bo najważniejsze jest zrobić to i czekać, co przyniesie los. Zastanawia mnie jednak fakt, dlaczego w CZDZ w Warszawie przez tyle lat nigdy nie zrobiono córce rezonansu? Tylko raz miała robione USG. Dziwne to trochę. Mam mnóstwo obaw. Serce podpowiada mi, że powinnam kolejny raz spróbować i zawierzyć lekarzowi, a rozum miesza mi w głowie...

Wbrew obawom, w poniedziałek zaklepałam badanie RM, termin do poradni w Gdańsku i nocleg. Po wykonaniu kilkudziesięciu telefonów miałam głowę pięć na dziewięć. teraz pozostaje mi dorwać bilety sypialne do Gdańska, a z tym nie jest łatwo w sezonie. W ubiegłym roku musiałam o piątej rano polować na nie na PKP w Bielsku. Uda się jednak, czuję to ;).

Wtorek, czyli dziś, należał do tych dni, których nie lubię, czyli kolejna wizyta męża w Poradni Onkologicznej. Zabrałam z sobą synka, mąż poszedł na badania, a my z synkiem szaleliśmy w galerii. To znaczy on szalał, jak widać na zdjęciach wyżej, a ja robiłam za osobę towarzysząca. Od niepamiętnych czasów nie zrobiłam żadnych zakupów będąc w galerii. Odwiedziliśmy jedynie McDonalds, gdzie moje dziecko uwielbia chodzić i jeszcze kupiłam pod galerią dziesięć kilogramów truskawek :). Po powrocie, aż do wieczora zajmowałam się robieniem kompotów i dżemów. Dżemy oczywiście zrobił mój automat do pieczenia chleba. Wsypałam cukier, truskawki, galaretkę, a resztę załatwił automat. Gotowe dżemy wystarczyło potem tylko włożyć do słoiczków i już.

I na wieczór jeszcze brakowało mi burzy, takiej z gradem i brakiem prądu...