DZIEN 11 - KARUZELA, KARUZELA...

W moim życiu karuzela. Taka, że aż kręci się w głowie z tych wszystkich emocji. Szczęście przeplata się ze smutkiem, strach z pewnością siebie, życie ze śmiercią... Odkąd pamiętam moje emocje i strach odbijał się głównie na moim żołądku i w snach... Za każdym razem kiedy jestem w trudnej sytuacji, która wymaga ode mnie sporej dawki nerwów i strachu, śni mi się jeden sen... Sen o ucieczce, uciekam przed różnymi rzeczami, czasem przed ludźmi, czasem przed zwierzętami... uciekam, uciekam i uciekam... jeszcze nigdy mnie nie dogoniono, bo zawsze budzę się w kulminacyjnym momencie, zlana potem i trzęsąca się.Taki sen znów pojawił się wczorajszej nocy... kolejny raz nie złapano mnie. To są złe sny, które nie dają odpoczynku i wprawiają mnie w jeszcze gorszy strach i bezsilność. Wiem, że są objawem przeżytych ostatnio sytuacji, operacji córki, oczekiwania na wyniki męża, a teraz na wyniki córki. Dwie z tych spraw zakończyły się szczęśliwie - czekam na wynik trzeciej. Dziś dowiedziałam się, że kolega z klasy córki również jest w szpitalu, nie w tym samym co ona, ale w bardziej specjalistycznym-onkologicznym-ma 10 lat :( Wykryto u niego nowotwór !!! Straszne to jest i przygnębiające. Taki mały, kochany blondynek, zawsze uśmiechnięty i pomocny i zakochany w mojej Sandrze ;) a teraz obaj leżą w szpitalach. Zawsze taki żal mnie ogarnia kiedy widzę chorujące lub umierające dziecko. Oczywiście każdego człowieka jest żal, ale dziecka jakoś najbardziej. Pokłóciłam się ostatnio z Bogiem, mam kryzys wiary, bo jak tu kochać i zawierzyć komuś kto tak nas doświadcza? Od zawsze na religii słyszałam, że Bóg jest miłosierny i łaskawy, że jego syn zmarł za nasze grzechy - to do cholery jeżeli to jest miłosierdzie i łaskawość to jaka jest jego nienawiść?

Na zdjęciach (Sarbinowo 2014) moja córka jest sprawna, wesoła i zwinna (chociaż już wtedy coś działo się z jej nogą i tam po raz pierwszy to zbagatelizowano) a teraz? strasznie się patrzy na unieruchomione dziecko. Z drugiej strony wiem, że z dnia na dzień będzie lepiej i tą myślą się pocieszam :) Za to synek nadrabiał dziś za siebie i za obie siostry. Już w szpitalu zaczął swój"bunt"tak, że pielęgniarka przybiegła interweniować.
Żałowałam, że zabrałam go ze sobą, bo nawet chwili spokojnie z Sandrą porozmawiać nie mogłam. A w drodze powrotnej zasnął w samochodzie(co już wiecie), i to była jedyna chwila spokoju, bo po przebudzeniu darł się bitą godzinę. Nie pomagało nic, dopiero kiedy się zmęczył przestał wrzeszczeć i jak gdyby nigdy nic zaczął się bawić. Myślę, że ten bunt dwulatka kiedyś minie, chociaż to różnie bywa bo moja najstarsza pociecha ma szesnaście lat i z wiekiem nic nie minęło, a wręcz jest gorzej :)

Wiem, wiem zanudzam Was, ale niestety teraz nie mam zbyt urozmaiconych dni. Nie mam teściowej, z której mogłabym się codziennie nabijać, ani szwagierki, o której mogłabym bajki pisać, ani super dowcipnego męża, którego dowcipy warto byłoby powtarzać, ani elokwentnych do bólu dzieci. Mam najzwyklejsze, szare i nudne życie.