DZIEŃ 29 - TA OSTATNIA NIEDZIELA ...

 

Rano obudziła mnie cudowna pogoda za oknem. Dziecko, to najmłodsze uśmiechnięte, od niepamiętnych czasów nie okazało swojego buntu dwulatka :) A mąż przyniósł mi kawę do łóżka (szkoda, że w zębach nie miał róży ). Obiadem również zajęli się moi faceci. Po kilku weekendach ich gotowania, doszli już do takiej wprawy, że obiady są nawet jadalne :)

Taka sielanka rzadko u nas się zdarza. Trochę nudnawo wtedy jest, żadnej adrenaliny, jak stare dobre małżeństwo. Z racji tego, że pogoda okazała się przyjazna, po obiedzie wybraliśmy się na wycieczkę rowerową do Skoczowa (rodzinnego miasta męża). Tym razem jeszcze na spokojnie, tylko z synkiem, bo jedna z córek źle się czuła, a druga nie może jeździć na rowerze po operacji. Może nie powinnam, ale cieszyłam się z tej chwili z mężem i synem, bez tych dwóch wiecznie niezadowolonych księżniczek.
W sumie nie robiliśmy nic ekstra, po prostu karmiliśmy gołębie (a synek je straszył), przytulaliśmy się na ławce na rynku (jak za czasów narzeczeństwa), poszliśmy na lody i ciacho, którego tak na marginesie nie mogłam przełknąć, nawet nie wiem czemu,bo normalnie zjadam dwa. A w drodze powrotnej sporo czasu spędziliśmy nad Wisłą, która cały rok musi mi wystarczyć za moje ukochane morze. Jej szum mnie uspokaja, pozwala się maksymalnie wyciszyć. Mąż o tym wie dlatego bawił się z synkiem w rzucanie kamykami, a mi pozwolił pobyć trochę samej.

 Siedząc tak i wsłuchując się w szum wody wspominałam, jak się poznaliśmy z mężem. Nie miałam wtedy internetu, jedynie komórkę i telewizor. W towarzystwie też zbyt często nie bywałam z racji tego, że byłam samotną matką, a dziecka samego zostawić nie można. Na Polsacie (na telegazecie)był taki czat, gdzie wysyłało się sms (1 zł.za szt) i w ten sposób pisało z różnymi ludźmi. Zapytałam kiedyś czy jest tam ktoś z okolic Skoczowa i odpisał mi mój mąż. Ciężko było podać tam swój numer telefonu, bo wtedy Polsat traciłby na pieniądzach, jeżeli pisałoby się na priw. Udało się jednak szyfrem (czyli liczba liter w słowie odpowiadała jednej z cyfr w numerze telefonu). Jakiś czas pisaliśmy do siebie, o wszystkim i o niczym, a potem nadszedł czas spotkania. Do dziś mnie zastanawia jakim cudem wcześniej się nie spotkaliśmy, zwłaszcza, że Skoczów jest mały, a ja tam dość długo pracowałam. Pamiętam nawet datę: 09. 03. 2003. I wiecie co? Jakoś mi się ten mój przyszły mąż nie bardzo spodobał i nie wiązałam z nim żadnych planów na przyszłość. Jednak tak wydzwaniał, wysyłał kwiaty, chodził tam gdzie ja, że z czasem (i to dość krótkim)coś zaczęło mnie do niego ciągnąć, a po trzech miesiącach pobraliśmy się. Nie byłam w ciąży i nawet nie wiem czemu to zrobiłam. Z jego reputacją i alkoholizmem na karku, ale zrobiłam to. Chyba pierwszy raz postawiłam się całemu światu i pierwszy raz tak bardzo byłam pewna tego co robię. Później, już po ślubie, raz zwątpiłam (dwa lata po ślubie), kiedy to myślałam, że już nic nie wyciągnie go z nałogu. Ciężkie to były dwa lata, ale udało się :)Chyba miłość zwyciężyła, bo mąż nie pije już 10 lat i mimo wielu trudnych dni, jesteśmy udanym małżeństwem. On nauczył się żyć na trzeźwo, a ja nauczyłam się rozumieć jego. Nauczyliśmy się siebie. I wiem, że jeszcze nie raz się pokłócimy, powiemy coś przykrego, ale to nic w porównaniu z tym co nas łączy :) I dziś, tym co w nas nie wierzyli mogę spojrzeć w oczy i powiedzieć "A NIE MÓWIŁAM..."