JAK DOBRZE WYCHOWAĆ DZIECKO...

Zdjęcie wykonane w pokoju córki na potrzeby postu,normalnie ma bałagan, ale nie aż taki ;)

Temat wychowywania dzieci to temat rzeka, ciągle aktualny, ciągle poddawany różnym badaniom i debatom. Jedni mówią "kochaj bezwarunkowo" inni "klaps nie zaszkodzi", a jeszcze inni "wychowuj dziecko bezstresowo". Ile ludzi tyle opinii. Czy jest jeden złoty środek? Czy jest jeden sposób, który rozwiąże wszystkie problemy?

No niestety, nie będę robiła nikomu nadziei - takiego sposobu NIE MA !!! 

Może nie jestem odpowiednią osobą do wypowiadania się na ten temat, bo moje metody wychowawcze okazały się klapą i w wychowywaniu dzieci poległam na całej linii, ale mogę podzielić się z Wami tym co zrobiłam źle i jakie błędy popełniłam. Mając trójkę potomstwa o sporej rozpiętości wiekowej, zdążyłam sporo tych błędów popełnić.

Często czytam, nie tylko pod moimi postami, wypowiedzi w stylu: "bo to błędy wychowawcze, bo coś źle było robione od początku" - no właśnie COŚ! Jeszcze inne wypowiedzi, które mnie irytują to - "rodzice powinni dawać dobry przykład". Proszę Was, co to za argument? Pewnie, że powinni, jednak to, że dziecko jest takie, a nie inne, wcale nie znaczy, że rodzice dawali mu zły przykład. Moi rodzice byli przykładnym małżeństwem, uczyli mnie szacunku do starszych, kochali mnie i co? W pewnym wieku, kiedy zerwałam się ze smyczy, zaczęłam pić, palić, potem zaszłam w ciążę... Czyżby to rodzice mi dobrego przykładu nie dawali? No chyba nie... Co prawda po urodzeniu dziecka mój sposób patrzenia na świat zmienił się bardzo, szybko wydoroślałam, zmądrzałam i jestem odpowiedzialną mamą i żoną, której nie w głowie są szaleństwa. Jedynie z paleniem sobie nie poradziłam. To tyle na temat "dawania przykładu".

Kolejna rzecz - "kochaj bezwarunkowo", wiadomo, dla dziecka miłość rodziców jest niesamowicie ważna, w pewnym wieku nawet najważniejsza, ale sorry, miłością (samą) dziecka nie wychowasz, przykro mi. Faceta można zmienić miłością, chociaż nie zawsze, ale dziecka nie. Dzieci to mali egoiści, szybko przyzwyczajają się do brania (całkiem jak faceci, prawda?) i niestety są w takim wieku, że nie potrafią podejmować dorosłych decyzji i dojrzale rozumować, nie mają też w sobie zakorzenionej świadomości, że czegoś się po prostu nie robi. Oczywiście każde Twoje "nie" odbierają jako brak miłości, ale to właśnie to "nie" jest jej oznaką. Czyli sposób, na wychowywanie tylko i wyłącznie miłością też odpada.

"Klaps nie zaszkodzi" - może i nie zaszkodzi, ale czy pomoże? To już kwestia sporna. Szacunku w ten sposób na pewno dziecka nie nauczymy, może będzie nas słuchać, ale nie przez szacunek tylko przez strach przed nami. Z resztą co to za sztuka uderzyć kogoś bezbronnego? Małego? Wiem, wiem, dzieci wcale takie bezbronne nie są, fizycznie owszem, ale psychicznie potrafią wykończyć każdego. Mimo to spróbuj zmierzyć się z kimś swojej wielkości. Klaps na pewno nie jest dobrym sposobem. Po za tym klapsy są fajne, ale nie w przypadku dzieci ;).

Następne to - "bezstresowe wychowanie" - hmmm, tutaj zdecydowanie jestem przeciw. Dzieci pewnie byłyby całkowicie za takim wychowywaniem, jednak według mnie jest to najgorsza z metod. Dziecko czuje się bezpieczne, kiedy ma jasno wyznaczone granice, wie co mu wolno, a co nie, mimo, że nie zawsze się stosuje. Pozwalając dosłownie na wszystko, ulegając itd. wychowamy małego samoluba. No chyba, że mamy bardzo inteligentne dziecko, które od urodzenia uczy się na swoich błędach. Niestety przy bezstresowym wychowaniu za błędy dziecka odpowiadamy my, no bo przecież dziecko nie może się stresować!

Jest jeszcze rozmowa, podobno najlepsza z metod. Trzeba rozmawiać i tłumaczyć. Trzeba jednak brać pod uwagę fakt, że w życiu naszego dziecka nadejdzie taki etap, że nie będzie chciało z nami rozmawiać, za to zdanie rówieśników będzie się liczyć. Spróbuj nastolatka zmusić do rozmowy, kiedy tego  nie chce - powodzenia!!! Co nie oznacza, że nie warto próbować.

Są jeszcze kary, średnio skuteczne, bo nagromadzają tylko negatywne emocje i poczucie bezsilności u dziecka. Kary są niezbędne, oczywiście adekwatne do przewinienia i w myśl zasady - jedno przewinienie to jedna kara. Często zdarza się, że karzemy pociechy tysiącami kar, bo nas zdenerwowało. Nie kochani, tak nie wolno. Dziecko jest od nas zależne, ale nie można tego wykorzystywać. Jak są kary, powinny być też nagrody, ale nigdy jedno albo drugie. Nie można tylko karać, albo tylko nagradzać, tak jak, są prawa i obowiązki.

Podsumowując - żadna z tych metod nie jest dobra solo, jeżeli jednak odpowiednio je połączymy i wypośrodkujemy, to jest realna szansa, że nasze dziecko przynajmniej w niewielkiej części będzie tym idealnym, takim, o jakich piszą idealne matki ;). Każda z nas jednak najlepiej zna swoje dzieci, każda ma swoje indywidualne metody wychowawcze, bardziej lub mniej skuteczne i każda z nas kocha swoje dzieci, a jeżeli nie uda nam się, to nie trzeba się przejmować... Pamiętajcie, że to nasze życie, którego już spora część za nami. Nasze dzieci dopiero wkraczają w ten świat, mają wszystko przed sobą. Nie dajcie się więc zwariować, dzieci nie są pępkiem świata! Myślcie też o sobie, bo to Wam czas ucieka coraz prędzej i ani się obejrzycie, kiedy na szpitalnym łóżku będziecie sami... bez waszych wychuchanych i ukochanych dzieci (oczywiście to najgorsza z możliwych wersji)... i pomyślicie:
"nie warto było, całe życie im poświęciłam, nigdzie nie byłam, nic nie zobaczyłam... a teraz jestem sama...".

I błagam Was, nie przekrzykujcie się, że Wasze dziecko jest mądrzejsze, ładniejsze i jeszcze jakieś inne "ejsze", bo to, że jednej matce na zakupach dziecko po raz setny położy się na podłodze, a innej nie, wcale nie jest oznaką lepszego wychowania. A kiedy Wasze dzieci będą wkraczały w dorosłe życie, będą podejmowały mądre decyzje, poradzą sobie i będą przy tym cholernym,szpitalnym łóżku, wtedy dopiero możecie powiedzieć "zdałam egzamin z wychowania dziecka i było warto".