DZIEŃ 435, 436, 437, 438 - OBOJĘTNOŚĆ...

Przychodzą czasem takie dni, że zamiast miłości pojawia się chwilowa obojętność. Jeżeli jest ona chwilowa, to nie jest jeszcze tak źle.jeżeli jednak nie zareagujemy w porę, zaczynają się schody...

Taka właśnie obojętność nastała w ostatnim czasie i u mnie. Mijanie się bez słowa na korytarzu, na każdą próbę rozmowy odpowiadanie "uhm", zero czułych gestów i zajmowanie się każdy swoimi sprawami. To dość wygodna sytuacja, bo nie trzeba rozmawiać, można czytać do woli, mieć wolne wieczory itd., itp. Tylko czy warto wygodę stawiać nad chwilami spędzonymi wspólnie i nad uczuciem? Nie, nie warto. U mnie taki stan rzeczy pojawia się od czasu do czasu, więc nie ma czemu się dziwić, ale zauważyłam pewną zależność - czym dłużej to trwa, tym trudniej wrócić do normalności, a  w pewnej chwili staje się to niemożliwe. Dlatego tak ważne jest wypośrodkowanie. Z obojętnością jest jak z alkoholizmem, jeszcze jeden kieliszek, jeszcze jeden drink i zanim się obejrzymy wpadamy we własne sidła. Tym razem kolejny raz udało mi się w porę zorientować, że jesteśmy już za daleko, że trzeba coś zrobić, zanim staniemy się dla siebie obcy. Są też plusy takich chwilowych anomalii, bo zwyczajnie można od siebie trochę odpocząć. Być koło siebie, ale nie ze sobą, bo bądźmy szczerzy, takie ciągłe "ciu, ciu, ciu, ciu, ciu" potrafi spowodować odruch wymiotny. Z resztą po trzynastu latach małżeństwa ciągłe "wiszenie" na sobie mamy już daleko za sobą, a miłość objawia się czułym dotykiem na policzku, wzajemnym wyczuwaniem nastroju, ciepłą herbatą w pochmurny dzień, kanapkami zrobionymi przed pracą i wypracowaniem wspólnych rytuałów. Nasza miłość jest już inna, chyba bardziej dojrzała i bardziej stonowana. Chociaż muszę przyznać, że iskrzyć też potrafi i to bardzo, np. kiedy mąż zapomni przykręcić kontakt, a ja wsadzam tam odruchowo palce, (pamiętacie tą historię?)  ;). Iskrzy, iskrzy, a potem następuje spokój i regeneracja sił :). Ale do rzeczy. Jak już wspomniałam, ostatnie dni były pod znakiem oziębłości. Ja czytałam sobie książki leżąc w łóżku, miałam swój wirtualny świat na blogu, mąż słuchał muzyki, a wspólnie zajmowaliśmy się tylko dziećmi. Zaczynało robić się wygodnie, za wygodnie. Pewnego dnia powiedziałam STOP!!! I wystarczył jeden gest, jedno czułe dotknięcie dłoni, jedno opowiadanie książki powiedziane mężowi do ucha, a nie napisane na blogu, jeden żart i równowaga znów została zachowana. Dlatego wiem, że nie należy brnąć w oziębłość, nie należy czekać, an coś, co Bóg wie czy się wydarzy. Trzeba działać, zanim będzie za późno. Czasem sobie myślę, że takie mijanie się jest gorsze od kłótni, bo kłótnia wywołuje jakieś emocje ( i można się godzić), a obojętność nie wywołuje niczego. Życia nie można sprowadzać tylko do codziennych obowiązków, bo życie to my, a nie śmieci w śmietniku czy nieposkładane pranie. Śmieci i pranie poczekają, a uczucie jest ulotne i może nie czekać...

 

Przynajmniej te sprawy udało się poukładać. Niestety pozostałe, jak Rezonans Magnetyczny jeszcze nie. Owszem byłyśmy na nim z córką, chciałyśmy zapłacić 750 zł. (bo tyle to kosztuje), ale lekarz go nie zrobił i odesłał do innego miasta, gdzie podobno lepiej się na tym znają. Kolejna próba przed nami. I tak się kręciły ostatnie dni. Na rozmyślaniach, odganianiu szpaków na czereśniach, które powoli wchodzą w sezon czereśniowy i normalnych szarych dniach...