SENS ISTNIENIA...

Może to pora roku,może pogoda,widok za moim oknem, a może tak samo z siebie...nachodzą mnie ciągle refleksje. Co warto w życiu a co nie?

Z jednej strony staramy się żyć jak najwygodniej,jak najlepiej,zarobić dużo pieniędzy,mieć piękne mieszkanie,super samochód i mądre dzieci, a z drugiej myślimy-po co to wszystko? Przecież nasze życie i tak się skończy,nie wiadomo kiedy ani jak,nie wiadomo co jest"po drugiej stronie". Jaki sens ma to wszystko? Tysiące pytań bez odpowiedzi... Boimy się śmierci,tzn.może nie boimy,raczej nazwałabym to cholernym żalem,że trzeba zostawić ten świat,ten świat,na który tak strasznie narzekamy,który przysparza nam tyle nerwów. Pamiętam jak byłam dzieckiem, to myślałam"co to będzie jak umrze moja mama" i płakałam. Teraz mama już nie żyje a ja myślę"teraz moja kolej". Nie wiem,może jestem jakaś dziwna,boję się niepotrzebnie,ale są chwile kiedy myślę,że nie przeżyłabym gdyby moje dziecko zmarło. Często czytam o chorych dzieciach,bardzo chorych,pomagam według swoich możliwości,ale dopada mnie też wtedy zwątpienie i mnóstwo pytań się nasuwa. Dlaczego? Dlaczego takie małe istoty muszą cierpieć,co komu zawiniły? W Piśmie Świętym ponoć pisze,że cierpimy do któregoś tam pokolenia za grzechy przodków. Nie rozumiem tego-dlaczego!!!!? Od jakiegoś czasu moje życie skupia się na pomaganiu,chcę przeżyć życie tak,żeby miało sens. Robię to dla tych dzieci, ale i dla siebie i potomnych,bo może okazać się,że to prawda o cierpieniu za grzechy przodków. Dlatego nie chcę popełniać grzechów,nie chcę żeby moi następcy cierpieli za moje grzechy,chcę być dobra,chcę uchronić najbliższych,zwłaszcza dzieci przed złem tego świata. To jakaś obsesja z mojej strony,mam takie cholerną chęć robienia dobrze,że nie myślę o sobie. To co piszę jest trochę niepoukładane,zagmatwane ale na pewno rozumiecie o co mi chodzi. Szukam chyba sensu,sposobu na życie.Nie wiem...