TRUDNE SPRAWY...DZIEŃ 205

Znałam kiedyś chłopaka. z pozoru normalnego, uśmiechniętego. Wszyscy jednak twierdzili, że należy do tych złych. Rozchwiany emocjonalnie, wzywany średnio raz na tydzień na policję, wyrzucony z jednej szkoły, potem z drugiej. Wszystko to jednak zaczęło się dziać po śmierci jego ojca, którego uwielbiał...

W wieku 15tu lat uciekł do Włoch, gdzie kradł, bił się i tym podobne rzeczy. Wrócił po dwóch latach, kiedy to matka przysłała mu bilet powrotny. Po powrocie często w nocy leżał na grobie ojca i płakał. Nie radził sobie z emocjami...ze sobą...Swoją samotność i pustkę zabijał alkoholem. Mimo, że miał wielu znajomych był sam. Mimo, że miał matkę, nie znalazł w niej oparcia, bo i jej było trudno. Mimo, że miał wiele dziewczyn, nie potrafił kochać. Kiedy wreszcie znalazł, zdawać by się mogło tą jedyną, ożenił się. Urodziło im się dziecko, a kiedy miało trzy miesiące on usiadł na torach...dobrze znał rozkład jazdy...nie ma go już wśród nas. Często sięgam pamięcią do tamtych czasów, znałam go, był mi bliski, przez moment nawet bardzo. Był świetnym, mądrym chłopakiem, przystojnym jak model. Gdzieś się w życiu zagubił. Długo próbowałam znaleźć odpowiedź na pytanie"dlaczego?".  Do dziś jej nie znalazłam...

Po latach poznałam kolejnego mężczyznę, też z tych złych(na pozór), tyle, że starszego. Mimo, że miał już lata młodzieńcze za sobą, niechlubną przeszłość też, to nadal ubierał się jak nastolatek. Należał kiedyś, kiedy szukał swojego miejsca w życiu, czy przynależności, do SKINÓW, i tak mu zostało. Spodnie na szelkach, wywinięte nad kostki, kurtka Flyers, tatuaż z napisem skins. Piwo w jednej ręce, papieros w drugiej. Bójki były na porządku dziennym, ale nigdy nie kradł i niczego nie niszczył. Nawet nie pamiętał kiedy ostatnio ubrał coś w innym kolorze niż czarny. Ludzie, Ci którzy nie znali go dobrze, skreślili go już kilka lat wcześniej-bo pijak, bo awanturnik, bo taki i owaki. Nikt nie widział, że ciężko pracował od czternastego roku życia, nikt nie widział, że to wrażliwy mężczyzna, tylko źle ukierunkowany. Nikt nie powiedział mu, że czas dorosnąć, że można inaczej. Ten mężczyzna dziś to mój mąż. Stateczny, mądry i "wyszumiany".

Czym różnią się Ci dwaj osobnicy? Nie wiem. Mogę tylko gdybać, że pierwszy nie otrzymał w porę odpowiedniej pomocy, i to psychologa. Nie radził sobie sam ze sobą, targały nim uczucia, których nikt nie mógł zrozumieć, bo nikomu o nich nie mówił. Jedno wiem na 100% -kochał niesamowicie ojca, którego w okresie dorastania mu zabrakło. Jego synowi również ojca zabrakło. W chwili śmierci miał 23 lata...

Drugi był kochany (aż za bardzo) przez mamę, która pozwalała mu na wszystko.Urodziła go kiedy była bardzo młoda, więcej dzieci nie miała. Jej życie też nie należało do lekkich, w ciężkich chwilach syn był dla niej oparciem. Nauczyła go szacunku do kobiet, nauczyła gotować, szydełkować ale nie nauczyła podejmować samodzielnych decyzji. Miał ojca, ale to mama była tą, która podejmowała za niego decyzje, pozwalała na wyjazdy na koncerty, dawała pieniądze (które sam zapracował ale oddawał jej) na wódkę. On się"uratował". Może dlatego, że miał ukochaną pracę, wspierającą mamę, zespół w którym śpiewał...A może nie był po prostu tak"popaprany"jak ten pierwszy. A może dlatego, że spotkał osobę,którą pokochał,dla której chciał podjąć walkę z alkoholizmem(wygraną)...
 

Czasem zastanawiam się czemu od zawsze czułam pociąg do takich właśnie mężczyzn? Takich z problemami, nieprzystosowanymi do życia, takich do"naprawienia"? W przypadku pierwszego to życie zdecydowało, że ktoś inny go "naprawiał"...nie udało mu się, i do dziś cieszę się, że nie na mnie spadł ten trud. W przypadku drugiego, razem zdecydowaliśmy co naprawić i jak to zrobić...
Obaj zaczynali tak samo, obaj byli zbuntowani, szukający swojego miejsca w życiu, a każdy z nich skończył inaczej...

P.S.Wybaczcie mi chaos w dzisiejszym poście, ale trudno mi było ująć to wszystko tak, jakbym chciała. I jeszcze trudniej pisać mi o tym, czego nie rozumiem. Ciągle szukam odpowiedzi, ciągle próbuję pojąć...