DZIEŃ 251 - NADZIEJA...

Kiedy jesteśmy młodzi, mamy plany, wielkie plany. I ambicje. Wszędzie nas pełno, czerpiemy z życia pełnymi garściami.
Potem przychodzi czas, kiedy życie weryfikuje nasze plany. Przychodzi stabilizacja. Jedni nadal są tymi ambitnymi, a u innych własne ambicje odsuwają się w kąt. Czasem z powodu sytuacji losowych, a czasem z powodu lenistwa. Przyzwyczajamy się do takiego stanu rzeczy, zatrzymujemy się i ...tak zostajemy. Bo po co coś zmieniać? Po co robić coś więcej?
I tkwimy w tym przestoju,z którego tak trudno wyjść.
Ja znalazłam się właśnie w takim miejscu. Sytuacja życiowa najpierw zmusiła mnie do rezygnacji z pracy, potem dziecko, potem choroba męża i taty. I przestałam myśleć o sobie, a zamieniłam się w lekarkę, kierowcę, matkę i żonę, niestety gdzieś po drodze zgubiłam siebie. Siebie ambitną, chcącą wiedzieć i umieć jak najwięcej. Chcącą lepiej.
I wczoraj zwykła rozmowa, ze zwykłym człowiekiem, uświadomiła mi, że przecież nie musi tak być, że mogę coś zmienić, zrobić coś dla siebie, że mimo tych wszystkich kłód, mogę się samorealizować i to w kierunku, który mi się podoba. Że mam wybór, jako człowiek dorosły, potrafię mądrze wybrać. I wybrałam. Przez najbliższe dwa lata będę się uczyć w szkole policealnej.
Długo zastanawiałam się nad tym jaki kierunek wybrać. Obecnie jestem Technikiem Ekonomistą, co średnio w życiu mi się przydało. Owszem, sprawy papierkowe, pity, rozliczenia, druczki itp. mam w jednym palcu, ale nie mam do tego serca. To nie moja bajka. Dlatego tym razem wybrałam dwa kierunki, zgodnie z moimi zainteresowaniami i będę je kończyć w jednym czasie. Pierwszy to Florysta, a drugi Fotografia artystyczna. Są to dwie rzeczy, które bardzo mnie interesują i to chciałabym robić. Oba kierunki zakończone będą egzaminem państwowym, po którym uzyskam tytuł Technika. Czyli będę mieć trzy zawody :)
Nie obyło się bez spięć z tym związanych, bo mój tato, jako człowiek starej daty, od razu stwierdził, że dzieci mam, że mąż będzie sam z nimi i po co mi to. Córka stwierdziła, że nie dam rady. Za to mąż od razu wyraził aprobatę i powiedział"jasne,że się ucz,jak tylko chcesz". I chcę. Chcę znów poczuć tą adrenalinę związaną z egzaminami, chcę poznawać nieznane, chcę ruszyć do przodu. Nie chcę być tylko matką i żoną, ale też spełniającą się kobietą, która potrafi. To chęć wiedzy i chęć udowodnienia sobie i innym, że dam radę,mimo wszystko. Że dam radę pogodzić macierzyństwo, lekarzy, problemy itp. Chcę i mogę. I wiem, że jeżeli teraz ruszę do przodu, to się nie zatrzymam, nie skończę na tym, i może wreszcie znajdę w sobie siłę do spełnienia mojego największego marzenia, może znajdę sposób by go spełnić. Gdzieś po drodze się pogubiłam i straciłam pewność siebie, teraz jednak ją odnalazłam. Może niektórzy pomyślą"przesadza, przecież to tylko florysta i fotograf", a dla mnie to o wiele więcej...
Tak było wczoraj. Dziś wysłałam wnioski do szkoły i nadal sprzątałam. Już mniej energicznie niż wczoraj, bo zakwasy dawały o sobie znać, ale coś tam udało mi się zrobić, i jeszcze spędzić z synkiem trzy godziny na dworze. Kurierzy zasypali mnie też przesyłkami, cudownymi jak mało kiedy, ale o tym z czasem na blogu. W jednej przesyłce były Dinożelki. Synek może zjeść jedną dziennie, ale zasmakowały mu bardzo i domagał się głośno o więcej. I jak takiemu maluchowi wytłumaczyć , że to nie są zwykłe żelki skoro do niego nic nie dociera? To samo było z kalendarzem adwentowym - wszystkie okienka otwarte w dwa dni :(
Dotarły też do mnie wyniki badań, o których ostatnio Wam pisałam. I co się okazuje? Nigdy nie miałam podwyższonego cholesterolu, a teraz mam. Ostatnio badałam jego poziom 2,5 roku temu , i było ok, dziś już nie jest, Teraz wiem dlaczego zmiany pod oczami tak szybko mi się odnowiły. W dniu jutrzejszym idę do lekarki, i pewnie znów będzie walka, przedtem o skierowanie, a teraz o lekarstwa. Powie mi żebym próbowała dietą itd. Tylko ja jem dietetycznie, ale stres, kawa i papierosy(i słodycze) to sprzymierzeńcy cholesterolu, a raczej mało prawdopodobne żebym się mniej stresowała i przestała palić. Z kawą i słodyczami jakoś sobie poradzę.No nic, zobaczymy co jutro się okaże. Tak więc równowaga musi być, każda dobra nowina musi być pokryta złą, żeby nie było za dobrze.